Μεγάλη κουβέντα, tkas. Αυθεντικό έντεχνο είναι ''Ο Κύκλος του CNS'' του Χατζιδάκι ή ''Τα Λυρικά'' του Θεοδωράκη. Ο όρος άλλωστε από εκείνα τα χρόνια προέρχεται (λάθος ή σωστό δεν έχει σημασία πια). Από τη δεκαετία του 1990 και μετά, κακώς ο όρος αποδόθηκε σε οποιονδήποτε έφτιαχνε τραγούδι με ελληνικούς στίχους. Κατά συνέπεια, μπήκαν σε ένα τσουβάλι οι αμιγώς λαϊκές Χάρις Αλεξίου και Ελένη Τσαλιγοπούλου, ο ηλεκτρονικός Κ. Βήτα, όλοι οι τροβαδούροι (από τον Αλκίνοο Ιωαννίδη μέχρι τον Μάλαμα και τον Θανάση Παπακων/νου), ακόμη και τα rock συγκροτήματα σαν τις Τρύπες, τα Υπόγεια Ρεύματα, τους Magic de Spell κλπ. Σιγά - σιγά η λέξη - όρος ''έντεχνο'' δεν είχε καμία σχέση με τη μουσική φόρμα που είχαν π.χ. τα έργα των Χατζιδάκι - Θεοδωράκη, που αναφέρω παραπάνω, αλλά έμπαινε ως ταμπέλα για να πουλάνε τα Metropolis, ο Μελωδία και το Δίφωνο. Αυτό πιστεύω εγώ ως συντάκτης επί μία 10ετία του Διφώνου. Αν θέλετε τη γνώμη μου, τώρα, για το ποιοι δίσκοι ήταν ορίτζιναλ έντεχνοι εκείνα τα χρόνια, θα έλεγα με βεβαιότητα ''Τα τραγούδια για τους μήνες'' του Παπαδημητρίου με την Αρβανιτάκη, ολόκληρη η πορεία του Δημήτρη Μαραμή μέχρι σήμερα, οι σπάνιες δουλειές του Μιχάλη Γρηγορίου, η Βενετσάνου, η Φαραντούρη κ.ο.κ.