Έχω υπάρξει άνεργη στη ζωή μου, και καταλαβαίνω πολύ καλά τί λες.Προφανώς και είναι καλύτερα να εργάζονται οι σύζυγοι δημοσίων προσώπων, όμως το άρθρο δε λέει αυτό.Αναφέρεται στην εικόνα που δίνουν προς τα έξω σε σχέση με την εργασία τους, και μάλιστα αναφέρεται σε ένα συγκεκριμένο "δημόσιο" πρόσωπο την υποτιθέμενη "πρώτη κυρία", η οποία δεν είναι ούτε ακριβώς πρώτη κυρία, ούτε ακριβώς δημόσιο πρόσωπο. Και συγκρίνει τη στάση της στην Ελλάδα, με την αντίστοιχη στάση στην Αμερική.Αυτό δεν έχει καμία σχέση με την εργασία: Μιλά για την εικόνα και τη δημοσιότητα, εξ'ού και χαρακτηρίστηκε σεξιστικό.Δε συγκρίνει την εργασία με τη μη εργασία, ούτε και τη γλαστροσύνη με την προσφορά. Μπορεί κάποια "πρώτη κυρία" να έχει μια χαρά εργασία, άνευ κάθε είδους δημοσιότητας, όπως επίσης πολλοί (ανάμεσά τους κι εγώ) προείπαν. Αλλά το άρθρο λέει συγκεκριμένα: "Την τελευταία δεκαετία, τα χρόνια δηλαδή της μεγάλης ελληνικής κρίσης, των μνημονίων και της ύφεσης, η χώρα έχει εκλέξει πρωθυπουργούς των οποίων οι γυναίκες (όμορφες, νέες, μορφωμένες) είναι παντελώς εξαφανισμένες. Την κ. Παζαΐτη τη θυμόμαστε κυρίως επειδή ήταν εντυπωσιακή και πήρε πτυχίο γιατρού όσο ήταν γυναίκα πρωθυπουργού." Λες και η ιατρική είναι μικρό πράγμα, και αντιθέτως εκείνη θα έπρεπε: " Οι πρώτες κυρίες έχουν ενεργό ρόλο. Δεν μαλακώνουν απλώς τις αιχμές από την διακυβέρνηση των συζύγων τους, δεν είναι απλώς όμορφες και χαριτωμένες στο πλάι τους. Είναι δραστήριες, βοηθούν και παράγουν έργο."Και μάλιστα το παραπάνω να γίνεται και δημόσιος ντόρος.Γι'αυτό την πέφτουμε στον αρθρογράφο: Όχι επειδή θεωρούμε καλύτερο κάποια "πρώτη κυρία" να είναι γλάστρα αντί για φιλάνθρωπος ή εργαζόμενη, αλλά επειδή υποδεικνύει ένα συγκεκριμένο ρόλο, με συγκεκριμένες προεκτάσεις...