Καλώς κ. Δημοκίδη! Περίπου έτσι! Όμως το σπάνιο με τον κ. Τσίπρα, και που αξίζει τον κόπο, είναι ότι αυτή η αριστερή ταυτότητα και ευαισθησία, ιδιότυπη και χαρακτηριστικά δική μας, και ειλικρινής, ψήθηκε στο αμόνι , πέρασε από τη φλεγόμενη βάτο, αναγκάστηκε να λύσει τις έντονες αντιθετικές κινήσεις που την συνέθεταν, προς αναγκαία λύση και έξοδο, και επομένως έφερε αλλαγές: Συναίνεση(!) διεθνοποίηση και κινητοποίηση της κοινής γνώμης, και συμφωνία, και (επαχθή μεν) μέτρα , που όμως , έκπληξη (!) , αυτός μάλλον θα τα εφαρμόσει! Άραγε αμφιβάλλω αν υπάρχουν συμβουλές! Αυτό το δράμα που έζησε όλο το ΠΑΣΟΚ, κάποτε, και άλλα κόμματα, και ο καθένας σε προσωπικό επίπεδο από βουλευτές και οπαδούς, σε άλλα πλαίσια, πιο μοναχικά, το έζησε τώρα ο Τσίπρας, συνταυτισμένος με ένα έντονο, και διογκούμενο λαϊκό κύμα πίσω του! Ακριβώς γι αυτό, και η ένταση αυτή, η φόρτιση της λαϊκής βούλησης επάνω του, λύθηκε αναγκαστικά , ειλικρινά, με λύση, με απόφαση, όχι με υπολογισμό και χειρισμό, κι αυτό σηματοδοτεί τους σημαδιακούς ηγέτες και τις στιγμές. Ήταν σε μικρογραφία σαν η Αλλαγή του ΄81 να οδηγούσε σε μνημόνιο! Τότε ακόμα θα μπορούσαμε να το πούμε μεταρρυθμίσεις! και θα έπρεπε!
