#4 Αγαπητή 4, δεν είσαι μόνη σου. Σχεδόν θέλω να μπω μέσα στην οθόνη του υπολογιστή και να σε αγκαλιάσω. Ήμουν έτσι πάντα, από μικρό παιδί μέχρι σήμερα. Άκου τί έχω πάθει (ένα μικρό best of): Στο σχολείο, έριξα το χριστουγεννιάτικο δέντρο της τάξης πάνω σε καθηγητή, και παραλίγο να τον στείλω στο νοσοκομείο. Πώς έγινε αυτό; Το θρανίο μου ήταν δίπλα στο δέντρο, και σπρώχνοντας την καρέκλα μου μπροστά για να αποκτήσω χώρο, έσπρωξα και το δέντρο, με ολέθρια αποτελέσματα. Ευτυχώς οι συμμαθητές μου με αντιμετώπισαν ως ηρωίδα. (Το δέντρο ήταν κομμένο πεύκο από το προάυλιο του σχολείου...βαρύ πράγμα). Μία άλλη φορά, στην ενήλικη πια ζωή μου, πάω σε μια καφετέρια. Κάθομαι (βολικά επικίνδυνα) σε καρέκλα που βρίσκεται μπροστά από άλλο τραπέζι, στην άκρη σκαλακίου. Ε, και πάω να κάνω πίσω την καρέκλα μου, και ρίχνω κυριολεκτικά όλο το τραπεζάκι επάνω στους δόλιους που κάθονταν κάτω από το σκαλάκι. Ευτυχώς η θεά τύχη χαμογέλασε σε όλους μας, και δε χτύπησε κανείς. Ένα από τα καλύτερα: Πριν δέκα χρόνια, στη συναυλία του Ozzy στο Rockwave: τελειώνει λοιπόν η εμφάνιση, και όλοι ξεκινάνε να φωνάζουν O-ZZ-Y OZZ-Y. Έλα όμως που εγώ άκουσα "ΟΤΙ- ΟΤΙ";. Με ακούει η αδερφή μου δίπλα της να σκούζω "ότι-ότι" και ρωτάει αθώα αθώα "Ότι, τί, δηλαδή ρε κοπελιά;" Απαντώ "δεν ξέρω, γιατί φωνάζουμε 'ότι';". Γενικευμένο ασυγκράτητο γέλιο ακολούθησε από όλη την παρέα.Κάποτε νόμιζα πως αυτό που έχουμε είναι αυτό που λένε οι Αμερικάνοι attention deficiency, αλλά διάβασα τα συμπτώματα και δεν είναι. Όμως έχω πίστη: Κάποια μέρα περιπτώσεις όπως εμείς θα το καταστήσουν εφικτό να αποκτήσουμε δικό μας λήμμα στο DSM. Η πλέον καλή εξήγηση που έχω διαβάσει είναι ότι: το νευρικό μας σύστημα είναι (αντίθετα με ότι πιστεύουμε) υπερβολικά δεκτικό στα ερεθίσματα του περιβάλλοντος, με αποτέλεσμα να δεχόμαστε υπερπληθώρα δεδομένων, και το σώμα να μη μπορεί να συλλάβει όλες αυτές τις πληροφορίες. Ο εγκέφαλος εστιάζει λοιπόν προς τα έξω, και κάνει εκπτώσεις στο συντονισμο του ίδιου του σώματος. Οπότε πέρα από τα γνωστά: καλός ύπνος, βιταμίνες, αποφυγή υπερδίεγερσης, το καλύτερο κόλπο που έχω βρει είναι: Όταν βρίσκομαι σε καταστάσεις που θέλουν την προσοχή μου *δεν* βάζω την προσοχή μου εκεί: Αυτό είναι δύσκολο και υπερβολικά κουραστικό, και μετά γίνομαι ακόμα πιο απρόσεκτη από ότι προηγουμένως. Αντίθετα, εστιάζω την προσοχή μου στο σώμα μου, και το πράγμα ισιώνει κάπως αυτόματα: μπορώ να προσέξω χωρίς τόσο κόπο. Το κόλπο αυτό το έμαθα από το χορό.#1 Ε, ο Ρός είχε δίκιο φυσικά...Πού να ήξερε ότι θα τα ξαναβρίσκανε μετά; Και να την αγάπαγε, με δεδομένο ότι είχανε χωρίσει, έκανε ό,τι μπόρεσε για να προχωρήσει. Ότι μπορεί κάποιος να πάει γρήγορα και εύκολα με άλλη δε λέει αυτόματα ότι ξεπέρασε την πρώην συναισθηματικά. Το σεξ είναι μια φυσική πράξη. Μπορεί να το έκανε, και η καρδούλα του να πονούσε για τη Ρέιτσελ, όμως αφού είχανε χωρίσει, να προτίμησε να δοκιμάσει να παρηγορηθεί αλλού αντί να κοιτάει με πόνο τον τοίχο...