سبحان الله‎ Νομίζω ότι στο τέλος θα καταλήξουμε σε μία άκρως φιλοσοφική συζήτηση περί βίας, οπότε –προς το παρόν- προσπερνώ το εν λόγω κομμάτι :-)Λες:“Στο παράδειγμά σου η 3η υπόθεση κάνει σαφές ότι το άτομο της υπόθεσης δεν ανήκει στην κοινότητα με τη θέλησή του, άρα αυτή η κατάσταση δεν συνδέεται με την πρόταση «χωρίς να ακολουθώ απαραίτητα τις επίσημες αλήθειες άλλων κοινοτήτων και αδιαφορώντας για την επιβολή τους σε όποιον ανήκει σε αυτές με τη θέλησή του”. Μα όχι, φίλε-η, αυτό που λες δεν είναι προϋπόθεση. Διότι η "πορτοκαλί θρησκεία" μπορεί να διακηρύττει ότι οι αριστερόχειρες είναι βδελύγματα, αλλά οι ίδιοι οι αριστερόχειρες εκτός από αριστερόχειρες τυγχάνουν άτομα με πλήθος έτερων χαρακτηριστικών και ευρεία γκάμα πεποιθήσεων π.χ κάποιοι μπορεί να έχουν καταλήξει στο να μην δίνουν δεκάρα για το τι λέει η πορτοκαλί θρησκεία έως το σημείο να είναι πολέμιοι, άλλοι -όμως- μπορεί να είναι κι αυτοί μέλη της πορτοκαλί θρησκείας, άλλοι να αμφιταλαντεύονται, άλλοι να μην ακολουθούν την "επίσημη αλήθεια" αλλά ένα mix and match και άλλοι -όπως είπαμε- βρίσκονται σε στάδιο διαμορφώσεως.Αναφέρεις:“Από την άλλη πλευρά μπορείς να αναλογιστείς όσους ισχυρίστηκαν πως το να ωθείται ένα άτομο στο να πιστεύει ότι η απεργία πείνας αποτελεί μέσον καταπολέμησης του συστήματος είναι παραπλάνηση-εξαπάτηση-χειραγώγηση-εκμετάλλευση της ευπιστίας/ απελπισίας/ ελλιπούς μορφώσεως ενός (αναρχικού) ατόμου.”Διαφωνώ. Η απεργία πείνας αποτελεί εργαλείο πιέσεως που αφορά σε συγκεκριμένο-α αίτημα-τα. Δεν έχει να κάνει μ’ ένα γενικό και αόριστο δονκιχωτισμό, του στυλ: «καταπολέμηση του συστήματος». Οπότε ή η απεργία πείνας είτε φ;έρνει το επιθυμητό αποτέλεσμα ή κάτι προς αυτήν την κατεύθυνση, είτε και όχι. Επιμένω ότι δεν συγκρίνεται, ακριβώς, με το άτομο που περιπλανάται στο να πιστεύει ότι το ιερό φασκόμηλο (παρότι κάνει ωραίο αφέψημα) ταυτόχρονα «θεραπεύει» και το κάταγμα.Επίσης δεν γνωρίζω γιατί κρίνεται σκόπιμο, στο παρόν, να διολισθήσει η συζήτηση προς το θέμα των απεργών πείνας (και δη στην περίπτωση συγκεκριμένου ατόμου, που είναι επιπροσθέτως αμφιλεγόμενη, στην κοινή γνώμη, λόγω της «μη ζωής και θανάτου» φύσεως του αιτήματος). Αναφορικά με τις απεργίες πείνας και τα ηθικά/ ιατρικά ζητήματα που προκύπτουν, θεωρείται πράγματι «ανήθικη» η εξαναγκασμένη σίτιση. Παρ’ ολ΄αυτά πιθανολογώ πως δεν ακολουθούν, ανεξαιρέτως, όλοι οι φορείς, σε παγκόσμιο επίπεδο, την επονομαζόμενη διακήρυξη του Τόκυο (αντιγράφω απ’ τη wiki), αλλά και αυτή η διακήρυξη έρχεται με κάποια προαπαιτούμενα: «Where a prisoner refuses nourishment and is considered by the physician as capable of forming an unimpaired and rational judgment concerning the consequences of such a voluntary refusal of nourishment, he or she shall not be fed artificially. The decision as to the capacity of the prisoner to form such a judgment should be confirmed by at least one other independent physician. The consequences of the refusal of nourishment shall be explained by the physician to the prisoner.»Τα πράγματα, προφανώς, δεν είναι άσπρο/ μαύρο. Ενδιαφέρον έχει το θέμα των μεταγγίσεων αίματος σε Μάρτυρες του Ιεχωβά: (…)A third approach holds that the “state of necessity” is applicable even when the patient is fully able to comprehend and express him or herself, if the refusal of treatment would imply a risk of death or serious harm. This is argued by invoking variously: the legal obligations of health workers; the conception of life as an inalienable good; professional ethics (see, for example, the section headed “Duties of physicians to patients” in the International Code of Medical Ethics of the World Medical Association).The third position is favoured by French case law. As an example, the case in France of a young Jehovah’s Witness who suffered a serious post-partum haemorrhage received wide attention: the woman was given a transfusion of four units of blood against her will. In giving judgement, the Administrative Court of Lille noted that the Public Health Code states that no medical intervention can be performed without the consent of the patient, but also recognised that it was the physicians’ duty not to respect the patient’s will when her life was in imminent danger. (…)http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC3934270/Πάντως, στην περίπτωση που δεν έχει γίνει σαφές, μ’ ένα ακραίο παράδειγμα ίσως, θα ήθελα να τονίσω την διαφορά στον *επιμερισμό ευθυνών* μεταξύ π.χ αυτού του κυρίου: http://en.wikipedia.org/wiki/Jim_JonesΚαι αυτών των ανθρώπων(που αυτοκτόνησαν, με τη ….«θέλησή» τους θαρρώ): http://4.bp.blogspot.com/-IjnSLtKJW00/UWFJPpaOyCI/AAAAAAAAemU/7Io6jjH5vJ4/s640/2513003.jpg