'Υπερβολικά αυστηρή' ή σκέτο αυστηρή, δεν ξέρω ρε παιδιά. Όταν πιάνω τον εαυτό μου να ζηλεύει, τον επαναφέρω στην τάξη με αυστηρότητα. Εσείς τι κάνετε;Αυτό που περιγράφει η φίλη είναι ανθρώπινο, κατανοητό, συμβαίνει σε όλους και τα λοιπά. Οπότε τι; Να το αφήσει έτσι; Όταν απαντάω στην ερώτηση "γίνεται να αλλάξω; πώς να αλλάξω;" λέω ότι όταν πιάνεις τον εαυτό σου να κάνει σκέψεις που πρέπει να λογοκρίνεις, τις λογοκρίνεις. Δεν αυτομαστιγώνεσαι. Πρέπει να τον επαναφέρεις όμως στην τάξη. Αν δεν το κάνεις εσύ για σένα, πώς θα γίνει να βελτιωθείς; Η σκέψη ότι δύο φίλες έγιναν φίλες μεταξύ τους και 'μας άφησαν απ' έξω' δείχνει εγωκεντρισμό. Πιστεύουμε ότι είμαστε οι δημιουργοί ενός μικρού σύμπαντος, σα να φτιάξαμε εμείς μια φιλία, οπότε αυτές οι δύο οφείλουν να μας έχουν ως προτεραιότητα. Εμ δεν είναι έτσι. Οι δύο φίλες βάζουν επίσης τον εαυτό τους στο κέντρο. Η καθεμία πιστεύει ότι απέκτησε μια φίλη - μπορεί να μη θυμούνται καν ποιος σύστησε ποιον, και αν το θυμούνται,δεν το θεωρούν πρωταρχικό θέμα, και γι' αυτές ο πρωταγωνιστής είναι ο εαυτός τους.
