Εξαιρετικό άρθρο. Απόλαυσα τις καταθέσεις των περισσότερων συντακτών, ιδίως των μεγαλύτερων και ωριμώτερων. Πλέον στα 44 μου βασανίζομαι κι εγώ από τον φόβο να μην προλάβω: Να χαρώ την οικογένειά μου, τα παιδιά μου, τα μελλοντικά εγγόνια μου (?) , αυτά που θέλω να κάνω και είναι τόσα πολλά.Σε πολλές καθημερινές δραστηριότητες πλέον μπαίνει το αμείλικτο ερώτημα: Πόσο ακόμη;