#2Διαβάζοντας αυτό που έχεις στείλει έφτιαξα μια ιστορία: Εισαι μια γλυκιά, χαμογελαστή, κοινωνική, ομιλητική δασκαλα. Πας σε νέο σχολείο κάθε χρόνο γεμάτη διάθεση να γνωρίσεις τους συναδέλφους σου. Αυτοί, οπως σε βλέπουν με το χαμογελο στα χείλη, σε συμπαθούν και σε προσεγγίζουν. Αν ήσουν μουντρούχα, δεν θα σου φερονταν σα να είσαι κολλητή τους σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα ούτε κατα διαννοια!Σε αυτό το σημείο της ιστορίας ξεκινάνε τα κουτσομπολιά για τους λόγους που είπε η Λένα. Εσύ, όντας "ευγενική", αδυνατείς να σταματήσεις την κουβέντα. Και δεν είναι μόνο αυτό, είναι που οι κουτσομπόληδες είναι φίλοι σου, σε αγάπησαν απο την πρώτη στιγμή σου συπμεριφέρονται τόσο καλά. Έλα, όμως, που κάποια στιγμή τα κουτσομπολία τελειώνουν, μάλλον για τους λόγους που είπε η Λένα πάλι, κι εσύ μένεις μπουκάλα (πιθανότα πλαστική αφού και το γυαλλί δεν διαβρώνεται εύκολα).Νομίζω, ωστόσο, ότι αν πρόκειται για κακοπροαίρετο κουτσομπολίο, έχεις μερίδιο ευθύνης. Γι΄αυτό θα γίνω εγώ δασκάλα: τα κουτσομπολιά για τρίτους που συμπαθούμε δεν είναι μια καλή συνήθεια, ακόμα κι όταν τα ξεκινάνε οι άλλοι. Και οι άλλοι που τα ξεκινάνε δεν είναι πολύ καλοί άνθρωποι, ακόμα κι αν σε εμάς συμπεριφέρονται προς το παρόν καλά. Και ως ενήλικες θα ήταν συνετό να προσέχουμε τις παρέες μας. Μήπως να έκανες απο την αρχή παρέα με αυτους που συμπαθούσες και όχι με αυτούς που σε "συμπαθούν"?
