Το να βρεις άλλη δουλειά, προϋποθέτει να έχεις χρόνο να κάτσεις να την ψάξεις, να πας στις συνεντέυξεις, να κάνεις τα "έλα για μία εβδομάδα και βλέπουμε", και άλλα τέτοια ωραία της ελληνικής εργασιακής πραγματικότητας. Και άμα χτυπάς 8-10 ωρα τις καθημερινές (στην καλύτερη), και δεν έχεις γκόμενο/α, μάνα, καθαρίστρια ή τί άλλο δεν ξέρω, να σου κάνει τις δουλειές του σπιτιού τα σ/κ, αυτό είναι τουλάχιστον ανεδαφικό. Αλλιώς στέλνεις βιογραφικά-ταπετσαρία, και όλοι ξέρουμε τί πιθανότητες υπάρχουν εκεί. Σίγουρα, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία (μπορεί πάντα να τα καταφέρεις), δεν το θεωρώ όμως κακό, να παίρνει κάποιος ένα ρίσκο, αν έχει τη δυνατότητα να μη βρεθεί ζητιάνος στους δρόμους, προκειμένου να ζήσει με μια κάποια αξιοπρέπεια και μια κάποια εργασία, και όχι δουλοπαροικία.
