#1,2,3,4 (και λίγο #6) Μερικές πραγματικότητες για τον έρωτα, μέσα φυσικά από τα δικά μου μάτια. Πρώτον και κύριον: Όλα ξεκινάνε από τον πόθο. Ο οποίος πόθος δεν έχει φύλο, κοινωνικά πρέπει (ηλικία, κοινή κατεύθυνση ζωής κλπ). Ακουμπά σε αυτό που πραγματικά νιώθουμε ότι λείπει από τη ζωή μας, σε συνειδητό ή ασυνείδητο επίπεδο. Μπορεί να είναι από το πλέον χαμηλό (όπως ανάγκη αποδοχής, ανάγκη να κάνουμε το "απαγορευμένο" πραγματικότητα, ανάγκη να μας λατρεύουν), και φτάνει μέχρι το πλέον υψηλό (όπως ανάγκη για ένωση, έκφραση της αγάπης, δημιουργικότητα). Μέσα σε όλους μας αυτά συνυπάρχουν, αλλά συνήθως κάτι (που δεν είναι ίδιο για όλους) μας κινεί περισσότερο από τα υπόλοιπα. Από τη στιγμή που βρίσκουμε το αντικείμενο του πόθου,ηρεμούμε εσωτερικά όταν αυτό ανταποκρίνεται, διότι ακριβώς ανταλακλάται επάνω του "το κομμάτι που λείπει". Από τη στιγμή που αυτό έγινε, μπορούμε να κάνουμε πολλά, που όμως μέσες άκρες, με τεχνική χοντρέμπορα, χωρίζονται στα εξής δύο: Να αναπτύξουμε μέσα από τη σχέση το "κομμάτι" του εαυτού μας (διότι ποτέ δε μπορεί να μας λείπει κάτι που δε γνωρίζουμε), η να συνεχίσουμε να προβάλλουμε το "κομμάτι" επάνω στον άλλο άνθρωπο, με λογικό επακόλουθο να ανακαλύψουμε ότι τα πράγματα δεν είναι όπως τα νομίζαμε, επειδή ο άλλος είναι ένας άλλος άνθρωπος. Στην πρώτη περίπτωση, μπορεί να είμαστε τυχεροί: να αλληλοανακαλύπτουμε κομμάτια που μας λείπουν ο ένας στον άλλο, και να εξελισσόμαστε παρέα, αγαπώντας. Στη δεύτερη περίπτωση, αν δεν καταλάβουμε ότι ο άλλος είναι αυτό ακριβώς: άλλος, αργά η γρήγορα θα υποφέρουμε. Για αυτό και ο έρωτας δεν κρατά για πάντα. Ακόμα και στην θετική, πρώτη περίπτωση, μπορεί να φτάσουμε μέχρι ένα σημείο, και μετά να ανακαλύψουμε ότι όσο αναπτυχθήκαμε μαζί αναπτυχθήκαμε, τώρα έχουμε ανάγκη άλλα πράγματα. Και να χωρίσουμε με ηρεμία και σχεδόν χαρά. Θεωρητικά. Πρακτικά δεν εξυπακούεται τίποτα. Όταν θέλουμε δύο ανθρώπους, όταν απατάμε, όταν δεν είμαστε ευχαριστημένοι με αυτόν που ερωτευτήκαμε, όταν μας τελειώνει ο έρωτας, διαπράττουμε ένα μεγάλο κοινωνικό έγκλημα: Την προδοσία της σκεπτομορφής πόθος-αγάπη-ένωση. Δεν αρέσει στο συλλογικό ασυνείδητο να χάνει το ζαχαρωτό του, και σε αυτό μπορεί να γίνει πίο θυμωμένο και από παιδάκι που του γλύστρησε το παγωτό. Μπορεί να εκφραστεί με διάφορους τρόπους: Με κριτική από τον περίγυρο ή/και τον εαυτό, με απόρριψη από το έτερον ήμισυ, κ.ο.κ. Αλλά γενικά, όταν η ιδανική κατάσταση στην οποία εναποθέτουμε τις ελπίδες μας κλυδωνίζεται, παθάινουμε ένα κάποιο πατατράκ (καθένας αναλόγως με τα δεδομένα του).Ένας εναλλακτικός τρόπος να βλέπουμε τα πράγματα είναι: Παρατηρώ ότι αυτός ο έρωτας δεν προχωράει-δε με καλύπτει πια-είναι αδύνατο να συμβεί-δε φτάνει στην αγάπη που ήλπιζα-δε με προστατεύει από το να κοιτάζω άλλους/άλλες, κλπ. Τότε, παθαίνω ενοχές και υποφέρω. Μα, τί έκανα λάθος;...ή...Τότε, καταλαβαίνω ότι έχω ένα κομμάτι μου που δεν εκφράζεται ("χαμηλό" ή "υψηλό" σύμφωνα πάντα με τα δικά μου κριτήρια-γιατί για κάποιον μπορεί να είναι το πλέον υψηλό να κάνει οικογένεια, ενώ για κάποιον άλλο η οικογένεια μπορεί να είναι ένας χαμερπής κοινωνικός συμβιβασμός), οπότε πρέπει να βρω ποιό είναι, και να του δώσω φωνή. Μια ψυχοθεραπεία ή προσπάθεια αυτογνωσίας μπορεί να βοηθήσει σε αυτές τις περιπτώσεις, όμως δεν έχουμε πάντα τη διάθεση/τα χρήματα/την ενέργεια. Αυτό όμως που μπορούμε και είναι καλό να έχουμε πάντα, είναι η συνειδητοποίηση ότι δεν προδίδουμε, η πρόθεση να μη βλάψουμε (τον εαυτό μας η τον άλλο με οποιοδήποτε τρόπο-από αυτο/ετεροπαραμύθιασμα ως ένα απλό "φταίς εσύ" "μένω για σένα" "είσαι the one" "είμαστε σε ηλικία για οικογένεια θες-δε-θες, θέλω-δε-θέλω" κλπ) και η τάση να ανακαλύψουμε, όχι γιατί "πρέπει" ή γιατί "χρωστάμε", αλλά γιατί το θέλουμε, τις πλευρές μας που ποθούνε να αποκαλυφθούν...