Πω σφιχτηκε η καρδιά μου και βουρκωσα.Κάθε τοσο περνάω από ενα συγκεκριμένο σημείο στην πόλη μου και βλεπω έναν ηλικιωμένο κύριο που κάθεται κάτω σ ενα χαμοσκαλο και ΚΑΘΕ φορα που τον βλεπω σκέφτομαι τι μπορω να του προσφέρω για να αισθανθεί λίγη ανακούφιση.Ομως, ποτέ δεν κανω τίποτα, περνάω από μπροστά του γρήγορα με σκυμμένο το κεφάλι και απλα αισθάνομαι απέραντες τύψεις και θλίψη που προσπερναω όπως όλοι οι αλλοι.Μετά από τις φωτο αυτές νομιζω το πήρα απόφαση.
