Θα ήθελα να κάνω κατάχρηση του χώρου για να ευχαριστήσω τη Μαριέττα Γιαννάκου. Μαριέττα, σε ευχαριστώ για τη θεωρία και τη δράση σου, τις πολιτικές σου πράξεις. Βοήθησαν, στ' αλήθεια, για να βρει μια γενιά τον εαυτό της ως αγωνιζόμενη υποκειμενικότητα. Το ξέρω, γιατί έζησα και θυμάμαι κάποια γεγονότα χαρακτηριστικά. Ας πούμε την 8η Μάρτη του 2007, την κορυφαία στιγμή της πολιτικής σου καριέρας, που κατάφερες την αιματηρή ψήφιση του νόμου-πλαισίου, το τέλος μιας πολύμηνης προσπάθειας διατήρησης του ταξικού του χαρακτήρα. Νίκησες λοιπόν τους καταληψίες-ταραξίες κι έπειτα πανηγύρισες δεόντως δίνοντας ένα αξέχαστο μάθημα δημοκρατίας. Ξέρεις καλά ότι η σφαίρα του Δεκέμβρη είχε εκείνα τα σώματα για πρώτο στόχο. Γι' αυτό κι αυτά ορθώθηκαν μπροστά στην κυριαρχική κοινωνία που εκπροσωπούσες ζητώντας το τέλος της. Αναμφίβολα, ο ορθολογισμός και η υπεροπλία της τάξης σου, υπερίσχυσαν κι έτσι έμεινες με την κοφτερή σου πένα να αρθρογραφείς από τις Βρυξέλλες. Το Γενάρη του 2011 το άσυλο και όσες/οι συμπαραστάθηκαν στο πλεονάζον (sic) εργατικό δυναμικό των 300 μεταναστών-απεργών πείνας μπήκαν ξανά στη θεματολογία σου, προς υπεράσπιση του νόμου που είχες περάσει. Αλλά οι κοινωνικές, συντροφικές σχέσεις, ό,τι είναι δηλαδή το κοινωνικό άσυλο, είναι δυνατότερες κι απ' τις καλύτερες πένες, ακόμη κι αν στην ιστορική κίνηση, πάνε κι έρχονται σαν την παλίρροια.Τέλος πάντων, νομίζω ότι από τότε έχουν περάσει δυο-τρεις δεκαετίες. Ακόμα κι έτσι όμως --ας μου συγχωρεθεί η υπερβολή του α' πληθυντικού-- ως μετανάστες, υπερ-εργάτες ή νικητές ψηφοφόροι του σύριζα, ξέρουμε ότι δεν παύει να ισχύει ό,τι μας δίδαξες: ότι υπάρχουν ήττες που μπορεί να είναι οι μεγαλύτερες νίκες και νίκες που μπορεί να 'ναι οι πιο δυσβάσταχτες ήττες.