#7 Αγαπητή Δήμητρα. Δε θέλω να σε λυπήσω, αλλά θα σε λυπήσω. Για να βρεις εντελώς τον εαυτό σου, δυστυχώς θα πρέπει να πεθάνεις. Μέχρι τότε μοναχά θα τον προσεγγίζεις. Ντάξει, σοβαρά τώρα. Καταλαβαίνω την ανάγκη σου για αποχή κάποιο καιρό, όμως τί ήταν αυτό που νόμιζες ότι θα έβρισκες και δεν ξέρεις άμα το βρήκες? Τί θέλεις από τους άλλους? Είναι όλοι οι "άλλοι" ίδιοι, για να θέλεις από όλους το ίδιο πράγμα? Μήπως έχεις την ψευδαίσθηση ότι εσύ μένεις ίδια? Και αν σου πω εγώ ότι όχι, δεν καψουρεύτηκες, αλλά σε βάρεσε, πώς να το πω κομψά, η αγαμία κατακούτελα. Και λοιπόν? Τι σε εμποδίζει να το χαρείς, και όπου σε βγάλει? Ο σύζυγος και τα παιδιά που δεν έχεις? Και αν σου πω ότι δείχνεις το ενδιαφέρον σου με λάθος τρόπο. Τί έγινε? Ούτε είναι απαραίτητο ότι θα σε απορρίψει, αλλά και να σε απέρριπτε, χαθήκαν οι πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια, για ένα κορίτσι 26 χρονών? Δε νομίζω... Οκ, είμαστε άνθρωποι, φοβόμαστε, πληγωνόμαστε, αλλά δεν είναι λύση να σκεφτόμαστε τα πράγματα εκατό φορές πριν τα κάνουμε. Ξέρεις ποιος είναι αυτός που δεν κάνει λάθη? (κοίτα και τη χτεσινή μου απάντηση) Αυτός που δεν κάνει τίποτα. Λοιπόν άηντε. Βρες κάποιο κοινό σας ενδιαφέρον, συζήτα το, και με αφορμή αυτό ζήτα από τον τύπο να πάτε για κανένα καφέ. Και καλή επιτυχία.