Πολύ εύκολα βάζουμε στον Λαζόπουλο (αρχής γενομένης από τη Μαρία Σπυράκη και τη ρητορική επιπέδου Συγγρού) την ταμπέλα περί κομματικού κηρύγματος.Όντως ξέφυγε από τα όρια της σάτιρας προχθές, αλλά χαλάλι, γιατί έκανε το καλύτερο πολιτικό ρεπορτάζ σε μέινστριμ μέσο στην Ελλάδα τα τελευταία 10 χρόνια (τουλάχιστον).Ξέρουμε όλοι ότι ο Λαζόπουλος ήταν πάντοτε μεταξύ ΠΑΣΟΚ και συνασπισμού. Τις προτιμήσεις του τις ξέρουμε. Είπε όμως κάτι για Πρετεντέρη και τον λοιπό συρφετό που δεν ισχύει;Είπε κάτι για το ΛΑΟΣ και τον ρόλο του στα εξοπλιστικά που δεν ισχύει;Είπε κάτι για την ακροδεξιά κατάντια της ΝΔ, που δεν ισχύει;Είπε κάτι για τις άθλιες δηλώσεις του Σαμαρά, πιο δεξιές και από της Λεπέν, που δεν ισχύει;Είπε κάτι για τα ερωτηματικά που εγείρουν η ίδρυση του ΚΗΔΙΣΟΣ και του Ποταμιού, που δεν ισχύει;Αυτά που είπε όχι μόνο ισχύουν στο ακέραιο, αλλά έτσι όπως τα είπε δεν τα έχουμε ξανακούσει. Δεν γνωρίζω αν ιδιοτελώς έγινε τόσο αιχμηρός, αλλά είχαμε την ανάγκη να τα ακούσουμε, τόσο έξω από τα δόντια, στην ελληνική τηλεόραση. Ίσως αν υπήρχε πραγματικό ρεπορτάζ στην Ελλάδα, να μην είχε χώρο ο Λαζόπουλος να ασκήσει τέτοια κριτική, γιατί θα έλεγε κάτι αναμασημένο και αυτονόητο.Και όντως είναι θεσμικά δυσλειτουργικό να κάνει αιχμηρή πολιτική ανάλυση ένας σατιρικός ηθοποιός, και όχι ένας δημοσιογράφος. Φταίει όμως ο Λαζόπουλος για αυτό;