Εκτιμω την πενα του κ. Δημοκιδη. Εχω την εντυπωση, ομως, οτι αυτο το καινουργιο πονημα του κ.Καπουτζιδη ειναι μεν μια καταγραφη της συγχρονης ελληνικης πραγματικοτητας, αλλά τραβηγμενο απο τα μαλλια. Το αθλημα-κινητρο που επινοησε για να δειξει οτι δικαιουνται να εχουν τα κεφαλια ορθια τα εξαθλιωμενα ατομα απο τις πολιτικες που εφαρμοζουν οι της οποιας εξουσιας στα μολυβενια στρατιωτακια ειναι ο απο μηχανης θεός των αρχαιων μυθων. Η δε σκηνοθεσια, καθε αλλο παρα σφιχτη, ο κ. Μαρκουλακης κοιταζε ,καθολου κρυφα, πλαγια απο την καμερα οπου και το κειμενο γραμμενο σε χαρτονια, υποθετω, ενω η κ. Καρυδη ηταν αμηχανη κι διολου πειστικη. Η κ. Μιχαηλ διασωθηκε απο την πειρα και το γερο ενστικτο που διαθετει, ενω ο ιδιος ο κ.Καπουτζιδης ειναι κακος ηθοποιος και δεν μπορει να το κρυψει. Ολο το πρωτο επεισοδιο θυμιζε ασπρομαυρη ταινια της εποχης που ο κινηματογραφος προσπαθουσε ειτε να στηλιτεύσει καταστασεις νοσηρες( πολλοι οι φτωχοι,λιγοι και κακοι οι πλουσιοι) ειτε να δικαιωσει το ταλαιπωρημενο περι δικαιου αισθημα του λαουτζικου. Μπορουμε να κρινουμε με περισσοτερη διαυγεια τη σειρα, απο το δευτερο επεισοδιο ή και το τριτο , και μετα.