Να συγχαρώ με τη σειρά μου το #1 γιατί μ'έκανε και γέλασα με την καρδιά μου. Θυμήθηκα ΤΟΝ ΑΠΕΝΤΟΜΩΤΗ. Πρώτη φορά έβλεπα απεντομωτή. Στο πατρικό παίρναμε ένα ταπεινό μπαϊγκόν. Επειδή δε φορούσε και καμιά σούπερ στολή, κι αυτός ταπεινός μου φάνηκε. Μέχρι που άρχισε τη χημική ανάλυση της σύστασης του σκευάσματος που θα χρησιμοποιούσε, πόσα λίτρα νερό και πόσο φάρμακο, γενικώς πολύ ανάλυση με μεγάλη σοβαρότητα. Περίμενα πότε θα σκάσει στα γέλια και θα με ρωτήσει "σε ψάρωσα ε;", αλλά μπαααα. Αντί γι'αυτό με ρώτησε "Πού θέλετε να ψεκάσω;" και τώρα έχω σκάσει στα γέλια στη σκέψη ότι έπρεπε να του απαντήσω "στα μάτια".Για την ιστορία, τότε του είχα πει "πρακτική δε σας έκαναν μετά τη θεωρία;" αλλά σημασία δε μου έδωσε. Κρίμα γιατί και τότε αστείο μου φάνηκε αυτό που είπα. Αλλά δε γελούσα όπως τώρα. Πάντως με τον πρύτανη, στη θέση σου, θα χειροκροτούσα ή θα του έσφιγγα το χέρι συγκινημένη. (Και αλήθεια βουρκώνω γιατί έχω αυτό το κακό που όταν γελάω τρέχουν κυριολεκτικά τα δάκρυα. Οπότε καταλαβαίνετε τί γίνεται όταν συγκρατώ το γέλιο μου.) Τα κάνω αυτά και έχουν 100% επιτυχία. Με αντιπαθούν αμέσως και με αφήνουν ήσυχη.