Θα φανεί αιρετικό αυτό που θα πω αλλά η κ.Ντενίση φτιάχνει αυτό που λέμε "τεχνικώς άρτιες παραγωγές": στο στυλ μιας μέσης αμερικάνικης ταινίας για το ευρύ κοινό, ήτοι σενάριο με πιασάρικο/ψυχοπονιάρικο/κλασσικό/ιστορικό θέμα, σκηνοθεσία όχι νεωτεριστικού αχταρμά, θέατρα όπου λειτουργούν τα φώτα, οι πολυθρόνες και οι ταξιθέτες και όπου δεν ακουμπάει ο πωπός σου στον πωπό του διπλανού σου αγνώστου και αμφότεροι σε νοτισμένα πλακάκια στο πλήρες σκοτάδι. Δηλαδή η μέση μεσήλικη κυρία που έχει βγάλει ένα λύκειο και διαθέτει ένα ποσόν το χρόνο για πιο "πχιοτικές" εξόδους (όχι μόνο μπουζούκια) δεν θα ντραπεί να πάει, να πάρει και τον "κύκλο" της και να μην κλαίει και τα λεφτά της στο τέλος. (Και είναι πλήθος κόσμο αυτό το target group) Δεν θα δει αριστουργήματα, αλλά δεν θα τραβάει και τις μασχαλότριχές της σε γενικές γραμμές. Πλην βέβαια της πρωταγωνίστριας, η οποία αν και άνω του μετρίου μορφωμένη, γλωσσομαθής, ικανή θιασάρχης και σωστή businesswoman είναι δυστυχώς απόλυτα ακατάλληλη για ηθοποιός. Ανήκει στην σχολή ¨ωϊμέ, δείτε με πώς παίζω, πώς το ζώ το δράμα!", αυτοακυρωνόμενη. Αλλά για να υπερβώ τα όρια αιρετικότητας, σάμπως και η Μελίνα Μερκούρη δεν είχε το "ωίμέ" στο αίμα της και σε πολλές σκηνές (στον κινηματογράφο) αυτό δεν έβγαινε ως υπερβολικό, φτιαχτό και εν τέλει μη πειστικό; (Στην καταπληκτική "Στέλλα", σάμπως αυτή κι ο Φούντας με την Ερασμιακή προφορά του στα Ελληνικά, δεν παίζουν πολύ χειρότερα από την Ζουμπουλάκη, τον Αλεξανδράκη, ακόμα και τον Κάκαβα και την Βέμπο; Αλλά "έγραφαν" άλλα πράγματα εκεί.).Είχε βέβαια άλλο star quality η Μελίνα και τον ιδανικό Πυγμαλίωνα, plus το τσαγανό της. Η Ντενίση επιπλέον "αδικείται" στην καλλιτεχνική πρόκριση (ως σεναριογράφος εννοώ) από το μεγαλοαστικό στυλάκι που επιμένει να προωθεί.