Αισθάνθηκα την ανάγκη να γράψω, βλέποντας τα σχολια που ταλαντώνονται ανάμεσα σε ακραιότητες. Μου θύμισαν την ταινία Rashomon του Κουροσάβα.Αν δεν δίνουμε εμείς την ευκαιρία στους ανθρώπους, εκείνοι δεν πρόκειται να αλλάξουν. Ολοι πάνω σε αυτό το παιδί εκπληρώνουν ενα μικρό τους προσωπικό κομματι. Απο αυτούς που θα βγουν αύριο να τα σπάσουν όλα στο ονομά του, εώς εκείνους που εύχονται μέσα τους να σαπίσει στην φυλακή. Και μιλάμε εμείς οι αναμάρτητοι αλήθεια? Ξαφνικά υποστηρίζουμε διακαώς τον ΄΄νόμο΄΄ στην κοινωνία των ανόμων, της διαφθοράς και της ανισότητας? Σοβαρά τώρα? Ποιόν νόμο απο τους δύο? Τον ηθικολαγνικό νόμο του επειδή δικαιούμαι το ένα απαιτώ και το άλλο, αλλιώς θα πεθάνω και θα φταίτε εσείς ή τον οπορτουνιστικό νόμο που βλέπει εγκληματίες μόνο όπου του αρέσει? Κοιταχτήκαμε ειλικρινά μέσα μας πριν το κάνουμε? Και στους δυο συννένοχοι είμαστεΚαι αν βγει και αν δεν βγει δεν προκειται να αλλάξει κάτι στην ζωή σας. Καμία μύτη σας δεν θα ανοίξει εαν δεν το θελήσετε πρώτα εσεις. Ενα παιδί που οραματίστηκε να τα βάλει με το σύστημα είναι. Το οτι δεν έμαθε τον τρόπο είναι και δική μας ευθύνη.Ναι μοιάζει κακομαθημενο και κολοπαιδίστικο αλλά χρειάζεται πολύ θάρρος. Αλλά το πρόβλημμα είναι έτη φωτός μακρύτερα. Οσο για το αν θέλει να το σκάσει, μα ποιός τυφλός δεν θέλει το φως του..και ναι είναι παράλογη η απαίτηση του για να μην παρεξηγηθω, αλλά ας μη βλέπουμε μονόπλευρα. Παράλογο επίσης είναι ξαφνικά να γινόμαστε οι ένθερμοι συνήγοροι ενός ανάλγητου κράτους που ''χρησιμοποιεί'' την δικαιοσύνη για ίδιον όφελος. ...Πριν βγάλουμε λογύδρια ας κοιτάξουμε απέναντι, πίσω και μέσα μας.