Δε γνωρίζω πολλά πράγματα για τις απεργίες πείνας αλλά ανάμεσα σε όσα διάβασα τις τελευταίες ημέρες, ήταν ότι η αναγκαστική σίτιση ενός απεργού πείνας θεωρειται απο τους διεθνείς οργανισμους ως βασανισμός. Επομένως, πώς να κρατήσεις στη ζωή με το ζόρι κάποιον που επιλέγει να κάνει απεργία πείνας; Στην προκειμένη περίπτωση, θεωρώ πως το παιδί έχει κάθε δίκιο στο αίτημά του. Όμως, ας μην είμαστε απόλυτοι. Αν κάποιος (θεωρητικά) επέλεγε να κάνει απεργία πείνας και να πεθάνει, ζητώντας όμως κάτι άδικο, ποια θα ήταν η λύση; Να τον ταϊσεις με το ζόρι βασανιζοντας τον και μη σεβόμενος την επιλογή του; Ή να ικανοποιήσεις ένα παράλογο αίτημα για να μην πεθάνει; Ξαναλέω, τα παραπάνω δεν αναφέρονται στο Νίκο Ρωμανό, το παιδί έχει απόλυτο δίκιο. Απλά θέλω να πω πως δε συμφωνώ πως όλοι οι απεργοί πείνας έχουν δίκιο. Εγώ το βλέπω και εν μέρει σαν την έσχατη λύση εκβιασμού. Βάζεις το όπλο στο κεφάλι σου και λες ή θα κάνετε αυτό που ζητάω, ή θα πεθάνω και θα φταίτε εσείς.