Θες τον δάσκαλο επαίτη. Με μια βαλίτσα στο χέρι. Χωρίς προσωπική ζωή. Χωρίς δικά του παιδιά. Να τρέχει κάθε χρόνο να καλύψει τρύπες του κράτους απ' άκρη σε άκρη. Σε 2 μέρες. Εισητηρίων για την άλλη άκρη της Ελλαδας. Ντουλάπες,ρούχα, βιβλία. Να τρέχει σε ψυχίατρο να του σκάει το 50ρι. Να τρέχει σε παθολόγο κι άλλο 50ρι. Να ψάχνει απεγνωσμένα μια τρύπα 400 ευρώ να μείνει (γιατί τρύπες του προσφέρονται για το διάστημα που θα μείνει εκεί). 400 ευρώ δηλαδή το μισό μισθό του! Και μετά φυσικά να μπει με το χαμόγελο στην τάξη και να δώσει την ψυχή του στα παιδιά σου για τις επόμενες 6 ωρες. Μας τιμωρειτε επειδή επιλέξαμε να σπουδάσουμε αυτό που θέλαμε? Επειδή αποφασίσαμε να ασκήσουμε αυτό το λειτούργημα που εσάς φαντάζει τόσο εύκολο και απλό! Έχω τόσα να πω αλλά πνίγονται. Πνίγονται από την αδικία του κόσμου που αρνείται να δει κάποια πράγματα. Όλοι είναι το ίδιο ε? Ποσό βολεύει το τσουβαλιασμα. Τα κάνεις όλα ένα ρίχνεις ένα από στο διάολο και ξενιαζεις.