Εξαιρετική δημοσίευση, μπράβο στον Φώντα Τρούσα.Ιδιαίτερη φυσιογνωμία ο Χατζιδάκις. Δεν μπορεί να ερμηνευτεί ορθολογικά γιατί δεν σκεφτόταν ορθολογικά. Ήταν, όπως οι περισσότεροι καλλιτέχνες, πλάσμα της διαίσθησης και όχι της τεκμηρίωσης. Της κυκλοθυμίας και όχι της συνέπειας. Μοιραία αυτό αντανακλά στην πολιτική σκέψη, η οποία δεν ήταν πάντοτε το φόρτε του και η οποία χρειάζεται συνέπεια πάνω από όλα.Κάπως έτσι μπορεί να εξηγηθεί ότι ο ίδιος άνθρωπος, εξέφερε εκτός από τη συνέντευξη στον Ταχυδρόμο, κείμενα-διαμάντια όπως το "Κάτι πολύχρωμα παιδιά", όπου υπερασπίζεται τους αναρχικούς της δεκαετίας του '80, και το "Ο νεοναζισμός είμαστε εμείς". Κείμενα με έντονη διαχρονικότητα.Στον Ταχυδρόμο, αν και διακρίνω την επιτηδευμένη εριστικότητα, ανατριχιάζω με κάθε γραμμή˙ στα άλλα κείμενα ταυτίζομαι με κάθε λέξη. Δεν πρόκειται όμως περί σχιζοφρένειας.Ο Χατζιδάκις επέτρεπε στη σκέψη του να πηγαινοέρχεται ελεύθερα αριστερά-δεξιά, αφήνοντας όμως το πηδάλιο στο συναίσθημά του. Μια απαρέσκεια σήμερα μπορούσε κάλλιστα να γίνει λατρεία του μετά από 10 χρόνια, όχι επειδή τη σκέφτηκε αλλά επειδή την ένιωσε αλλιώς. Επίσης γνωρίζω και άλλα "μαργαριτάρια" που έχει πετάξει κατά καιρούς και που δείχνουν το ασυστηματικό της πολιτικής του άποψης, την οποία υπέτασσε σε αισθητικά και υποκειμενικά κριτήρια.Η σεξουαλικότητά του έπαιξε και αυτή το ρόλο της. Αφενός τον πήγαινε σε ριζοσπαστικά μονοπάτια (μην ξεχνάμε ότι έκανε το πρώτο δημόσιο coming out στην Ελλάδα, έστω και κομψά διατυπωμένο), από την άλλη όμως θα είχε σίγουρα και τραυματική διάσταση, η οποία αποτυπώνεται στον μπλαζέ -και ενίοτε πανκ- τρόπο με τον οποίο προβάλλει σαν αυτόματα δικαιωμένη κάθε άλλη ιδιαιτερότητά του, των πολιτικών συμπεριλαμβανομένων.Είναι λάθος να τον αποκαθηλώσουμε πλήρως (πολιτικά πάντοτε), λόγω των συγκεκριμένων απόψεων, όσο λάθος είναι και να τον θεοποιούμε για κάποια κείμενα που τα θεωρώ σταθμό.Και είναι ουσιοκρατικό να αγοράζουμε τις μεγάλες φυσιογνωμίες σαν συνολικό πακέτο (η περίφημη αποκλειστική διάζευξη είτε μέγας είτε τίποτα). Μπορεί οι δύο ιδιότητες να συνυπάρχουν στο ίδιο πρόσωπο ανάλογα με το από ποιο πλευρό ξύπνησε, για αυτό σταχυολογούμε και επιλέγουμε κατά περίπτωση. Δεν έχει νόημα να πούμε λοιπόν ότι ο Χατζιδάκις ήταν πολιτικά ελάχιστος ή μέγιστος. Μπορούμε να πούμε όμως ότι κατέθεσε μέγιστες και ελάχιστες πολιτικές διατυπώσεις, από τις οποίες καλό είναι να κρατάμε αυτές που τον τιμούν περισσότερο.
Σχολιάζει ο/η