Οσο κι αν η "αντικειμενική αλήθεια" δεν είναι πάντα μια, δεδομένου ότι υπεισέρχεται το κριτήριο της υποκειμενικής ερμηνείας όσων βλέπουμε ή αντιλαμβανόμαστε, υπάρχει πάντα ένα απόλυτο όριο: το συνειδητό ψέμα, το οποίο παραπληροφορεί συνειδητά και θα πρέπει να ρίχνει τον αυτουργό του στη λάσπη της απόλυτης ανυποληψίας.Το ίδιο ισχύει και για την δημοσιογραφία γενικότερα: ναι μεν είναι αδύνατον να υπάρξει "αντικειμενική δημοσιογραφία"(γιατί η απόφαση να παρουσιαστούν οι όντως αληθείς ειδήσεις Α, Β και Γ στο πρωτοσέλιδο, ή σε άρθρο 1.000 λέξεων ή σε μονοστηλάκι δίπλα στις κηδείες - ή αντιστρόφως, εξαρτάται από τον -συχνά έντιμο- υποκειμενισμό του αρχισυντάκτη και της γραμμής της εφημερίδας), αλλά είναι από την άλλη απολύτως εφικτό το να μην προβαίνεις σε αλήτικη δημοσιογραφία (ψευδόμενος, διαστρεβλώνοντας ή παραποιώντας, ακόμα και αποσιωπώντας εντελώς εξαιρετικά σημαντικές ειδήσεις). Ισως το καλύτερο κείμενο για το καθήκον της δημοσιογραφίας να είναι εκείνο που γράφηκε από τον Αλμπέρ Καμύ την παραμονή της κήρυξης του Β' Παγκοσμιίου Πολέμου, στο οποίο περιέγραφε την αποστολή του δημοσιογράφου σε μια τόσο δύσκολη περίοδο: το κείμενο λογοκρίθηκε από την λογοκρισία που ενεργοποιήθηκε λόγω της εμπόλεμης κατάστασης, και δεν δημοσιεύτηκε ποτέ. Ανακαλύφθηκε δε πριν λίγα χρόνια και παραμένει εξαιρετικά επίκαιρο, καθώς όλα όσα έλεγε για την έλευση μιας περιόδου πολεμικής λογοκρισίας ισχύουν απόλυτα και για τις δικές μας "ελεύθερες" εποχές, στις οποίες οι παρεμβάσεις των πλουτοκρατών (και συχνά ολιγαρχών) που ελέγχουν το μεγαλύτερο μέρος του παγκόσμιου Τύπου έχουν επιβάλλει ένα νέο, πιο δυσδιάκριτο βέβαια, πλέγμα λογοκρισίας.Οι γαλλομαθείς αξίζει να το αναζητήσουν.