#3 Μικρή είσαι, αλλά για να χαλαρώσεις δεν υπάρχει άλλος τρόπος από το να κάτσεις να σκεφτείς τί θέλεις εσύ από τη ζωή σου και τη σχέση σου. *Εσύ*. Όχι κάποιος γονιός ή φίλος ή γκόμενος. Πιό συγκεκριμένα, εδώ που είσαι τώρα (γιατί σε δέκα χρόνια ποιός ζει ποιός πεθαίνει), τί σου αρέσει; Τί ζητάς; Εμπειρίες; Ψυχική σύνδεση; Συναίσθημα; Να θέσεις τις βάσεις για να κάνεις οικογένεια αργότερα; Μονάχα αν ζητάς το τελευταίο έχεις λόγο να αγχώνεσαι έτσι, και, και πάλι, πρέπει να καταλαβαίνεις ότι αυτά τα πράγματα ξεδιπλώνωνται με τον καιρό, προφανώς και δε γίνεται να ξέρεις αν είναι ο άντρας της ζωής σου, απλά δεν είναι στο χέρι σου, αυτή τη στιγμή ούτε το δικό σου, ούτε το δικό του. Και μη μου αρχίσεις αυτά τα μαμαδίστικα τα "ενώ παλιά στα χωριά..." γιατί ούτε και τότε ήξεραν. Απλά παντρεύονταν στα είκοσι, και αν έβγαινε τζούφιο το πεπόνι, δεν είχαν τρόπο να το πάρουνε πίσω. Εσύ που έχεις, δώσε αξία σε αυτή την ευκαιρία με το να σέβεσαι τα δικά σου θέλω. Ναι, όχι, δεν είναι εύκολο όταν ο καθένας ευαγγελίζεται ως σωτήρας το μακρύ του και το κοντό του, απάνω από το κεφαλάκι σου περι υπάρξεως ή ανυπαρξίας του άλλου μισού και ευτυχισμένων ή δυστυχισμένων σχέσεων, αλλά έτσι είναι...κάθε επόχή με τα δικά της.#5 Ω, Κοίτα, σου έγραψα ένα ποίημα! Ως μικρό μπαλόνι, πρέπει να πας αλλού, εκεί που δε σε αγχώνει.Η αρνητικότητα είναι παντού, αλλά κι εσύ το ίδιο.Κρίμα είναι να στέκεσαι εδώ ενώ είσαι γεμάτη ήλιο (το αέριο)Σε αγχώνει που αυτό που σε πλησιάζειΤαβάνι γεμάτο με καρφάκια μοιάζειΚαι δεν ξέρεις αν είναι ταβάνι ή πάτωμαΑν θα σου βγει καλά η αν θα βρεθείς στο ανάχωμαΠες ένα "δε γαμιέται βρε αδερφέ"Μια φορά ζούμε, για εφέΚαι ψάξε την μικρή τρυπίτσαΞεγλίστρα απ'το ταβάνι ή τον ουρανόΚαι οταν επιστέψεις απο κει με το καλόΦέρε μας και μια πίτσα.(Μπορείς να το κάνεις, το ξέρεις. Είναι φυσικό να φοβάσαι αλλά κι αυτό το ξέρεις. Μη ρωτάς "μπορώ;" και "τί φοβάμαι;" ρώτα μόνο "που θέλω να πάω", και σεβάσου τις προσωπικές σου αδυναμίες που γνωρίζεις, και αυτές που δε γνωρίζεις).
