Tί λες καλέ; Το «Λόγω τιμής» ήταν μια χαρά σειρά που απευθυνόταν σε εφηβικό, άντε το πολύ μετεφηβικό, κοινό. Προφανώς δεν είσαι τόσο νέος ώστε στα '90s να πρόλαβες να ανήκεις σε αυτή την ηλικιακή κατηγορία τηλεοπτικού κοινού, αλλιώς θα το ήξερες, εννοώ ότι θα το καταλάβαινες, και δεν θα έβρισκες την προσέγγιση της σειράς καθόλου μεσόκοπη αφού δεν θα το εξέταζες αφ'υψηλού διότι θα το είχες παρακολουθήσει αναπόφευκτα από την σκοπιά του έφηβου νέου και αυτή θα είχε γράψει μέσα σου - ανεξαρτήτως του αν σου άρεσε η σειρά ή τη μίσησες ή σου φάνηκε αδιάφορη. Ποιός τότε έφηβος θεωρείς ότι έβρισκε την σειρά στην εποχή της πρώτης προβολής της μικρομέγαλη ή ηλικιακά παράταιρη; Mπορεί να του έσπαγε τα νεύρα ο Κούρκουλος ή τα αρχίδια η Βολιώτη, να μην ήθελε να δει ή να ακούσει ποτέ ξανά για το εργάκι, αλλά εντύπωση όπως αυτή που άφησε σε εσένα σίγουρα δεν είχε, dear.Όμως το πιο άστοχο σχόλιο που έκανες για το θέμα, το πιο πραγματικά άκυρο πράγμα που θα μπορούσα να διαβάσω για αυτήν την σειρά, είναι ότι ο Παπακαλιάτης, που χρονικά το διαδέχτηκε, ούτε λίγο ούτε πολύ συνέχισε να ξετυλίγει την αισθητική κλωστή του «Λόγω τιμής»(!). Από πού κι ως πού, άνθρωπέ μου;;;!!! Θα μας τρελάνεις; Εκτός και αν δεν κατάλαβα εγώ τί εννοείς με την φράση «έδωσε την σκυτάλη του είδους». Έχει γούστο να θεωρείς ότι οι σειρές του Παπακαλιάτη απευθύνονταν σε εφηβικό κοινό;! Οι σειρές του Παπακαλιάτη απευθύνονταν σε όσους (ανεξαρτήτως ηλικίας ή άλλης κατηγορίας) για οποιονδήποτε λόγο (δεν κρίνω) ήθελαν να δουν αυτή την αισθητική φάση που εσύ περιγράφεις ως «νοσηρή και καριόλικη» (ούτε με αυτή την περιγραφή συμφωνώ μαζί σου βέβαια, αλλά αυτό είναι μια άλλη υπόθεση). Σε κανέναν άλλον. Δεν υπήρχε στοχευμένο κοινό στις σειρές του Παπακαλιάτη. Δεν υπήρχε τίποτα το ειδικό στον Παπακαλιάτη που να τον κατηγοριοποιεί ως κάτι χ ή κάτι ψ. Τον Παπακαλιάτη τον έβλεπες - όποιος μα όποιος και αν ήσουν - αν σου άρεσε ή είχες περιέργεια ή σε ενδιέφερε εγκυκλοπαιδικά ή περνούσες μια φάση whatever που σου ερχόταν να παρακολουθήσεις την αισθητική του Παπακαλιάτη. Τέλος. Τον Παπακαλιάτη τον βλέπουν αυτοί που θέλουν να δουν τον Παπακαλιάτη, δηλαδή τον ρομαντισμό του να χέζεις με αναμένα κεριά και την λόξα του να νομίζεις ότι είσαι πολύ cool επειδή έπιασες γκόμενα μια 50άρα ή έγινες ζιγκολό για ένα φεγγάρι ή έριξες στα τέσσερα την αδερφή σου. Δεν έχει άλλο πέραν τούτου. AYTO είναι ο Παπακαλιάτης, τί άλλο φαντάζεσαι; Στο πρώτο δεκάλεπτο το πιάνεις το παρασύνθημα. Kαι τώρα εσύ αυτό μου το συγκρίνεις με το «Λόγω τιμής» ρε άνθρωπε, τί να σου πω από εκεί και έπειτα! Φρικαλέο μόνο.Ξέρεις θα μπορούσα να πω ότι κυριολεκτικά μεγάλωσα με "Beverly Hills 90210" (σοβαρά, δεν βρίσκεις μικρομέγαλη την προσέγγιση του "Beverly" αλλά βρίσκεις του «Λόγω τιμής»;;! Θέλω να πω, ποιό είναι ακριβώς το μέτρο της σύγκρισής σoυ; Ποιά τηλεοπτική σειρά ήταν η προσωπική αναφορά σου ως έφηβος; Ποιό ήταν το πρότυπο της mainstrem νεανικής σειράς για εσένα;) και την ελληνική τηλεόραση την έφαγα στην μάπα (υπήρξα κανονικό junkie λέμε, χρήστρια υψηλού κινδύνου) στην παιδική-εφηβική μου ηλικία, με το κουτάλι όμως, την ξέρω απέξω και ανακατωτά, καλύτερα και από την παλάμη μου. Στον λόγο της τιμής μου λοιπόν, για να μην ξεφεύγουμε κιόλας, το «Λόγω τιμής» ήταν ό, τι καλύτερο είχε να επιδείξει η ελληνική τηλ.μυθοπλασία των '90s σε δραματική σειρά για πραγματικά νεανικό κοινό. - Οk, υπήρξε και ο «Δούρειος Ίππος» ξέρω γω...(αλλά αυτή η σειρά δεν ήταν mainstream τηλεόραση) - Και, εν πάση περιπτώσει, αν μη τι άλλο ήταν αξιοπρεπέστατη. Αν θες την ταπεινή μου γνώμη, είναι μεγάλο λάθος σου να την υποτιμάς τόσο και μάλιστα με υφάκι. Διότι το ίδιο το «Λόγω τιμής» φίλε μου δεν είχε υφάκι, λυπάμαι που το μαθαίνεις από μένα. Είχε μόνο μια μελαγχολία βαρύτερη από την ιδανική. Ναι, ατμοσφαιρικά το τσιμπούσαν ένα τσικ παραπάνω στην σκηνοθεσία, and that's it. Ούτε ένα ιδιαίτερο λάθος, κανένα μεγάλο ολίσθημα, καμία ανοησία που να ενδέχεται να αφήσει μελανό αποτύπωμα. Το σενάριο ήταν μια χαρά. Όχι, δεν επρόκειτο για το αριστούργημα που θα σου μείνει αξέχαστο και θα το μνημονεύεις στις συζητήσεις σου για χρόνια ολάκερα ως το απαύγασμα της ποιότητας ή της ξεχωριστής αμεσότητας, σαν την σειρά που μιλούσε απευθείας στην καρδιά σου με τρόπο απίθανα απίθανο. Εντούτοις επρόκειτο για μια σειρά που δεν ντρεπόσουν καθόλου όταν την έβλεπες και που, ω του θαύματος, οι ήρωές της, όπως άλλωστε και οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές της, δεν έμοιαζαν με ουρανοκατέβατα alien... α να μια αισθητική και διανοητική προσέγγιση που η ελληνική παραγωγή τηλ. μυθοπλασίας εκείνης της δεκαετίας - και όχι μόνο εκείνης της δεκαετίας φυσικά - συνήθιζε και εξακολουθεί να συνηθίζει ανενόχλητη με θαυμαστή υφολογική συνέπεια. Κάτι που εύλογα κρίνω πως δεν σε πειράζει, για να σε πειράζει το «Λόγω τιμής». Και, σου θυμίζω, ήταν δραματική σειρά! Τί ήθελες δηλαδή, να τρώνε τη μισή διάρκεια του κάθε επεισοδίου σε καφρίλες; Αλήθεια, παρακολουθούσες πράγματι '90s mainstream ελληνική τηλεόραση; Επειδή με όσα μας γράφεις, δεν ξέρω, αλλά δεν το πολυχάφτω. Btw, και εγώ βρίσκω ανούσιο το reunion της συγκεκριμένης σειράς. Κυρίως όμως επειδή από τα συμφραζόμενα της περιγραφής του προοιωνίζεται πως θα καταλήξει μια μεγάλη πατάτα που θα το ξεβράσει και αυτό σε κάποια ξέρα στο πουθενά η ίδια κρίση που το γέννησε. Με δυο λόγια, πριν καν ξεκινήσει, η σεναριακή ιδέα σχεδόν μου φαντάζει ήδη βαρετή και στείρα. Παρόλα αυτά, ίσως και να μας εκπλήξει, ποιος ξέρει (όχι ότι το περιμένω).
