"με τη γενναία εξαίρεση του Γρηγόρη Βαλλιανάτου, οι μόνοι διάσημοι ανοικτά γκέι ήταν πάντα κάποιοι ατιμασμένοι, ή κάποιοι που απλώς δεν μπορούσαν να το κρύψουν"Ο Καβάφης, ο Χατζιδάκης, ο Τσαρούχης, ο Λαπαθιώτης, ο Ιωάννου, ο Ταχτσής, ο Μαρίνος, ο Χριστιανόπουλος κτλ. σε ποια από αυτές τις κατηγορίες να ανήκουν άραγε; Στους ατιμασμένους ή σε εκείνους που "δεν μπορούσαν να το κρύψουν"; Και η "γενναιότητα" του κ. Βαλλιανάτου που έγκειται ακριβώς; Στις αποκαλύψεις για το παρελθόν του ως escort και τη χρήση ουσιών; Στα outing που κάνει κατά καιρούς σε βάρος τρίτων; Ή μήπως στις διάφορες κρατικοδίαιτες ΜΚΟ που τιμάει αδιαλείπτως με την παρουσία του εδώ και 30 χρόνια;Το πρόβλημα κ. Δημοκίδη δεν είναι η κατασκευή μιας μυθολογίας ερήμην των πραγματικών γεγονότων. Είναι ότι τόσοι πολλοί σπεύδουν να την αποδεχτούν. Εν μέρει για να καλύψουν τη δική τους ενοχικότητα που "δεν βγαίνουν μπροστά", "δεν σηκώνουν την παντιέρα" κτλ. Ενοχικότητα την οποία καλλιεργούν συστηματικά για τους δικούς τους προφανείς λόγους ο κ. Βαλλιανάτος και "τα παιδιά του".