Βαγγέλης και Malox, πολύ εύστοχες παρατηρήσεις. Να προσθέσω εγώ ότι η Αμπράμοβιτς για εμένα είναι από τις μεγάλες του 20ου αιώνα. Ότι όμως είχε να προσφέρει στην τέχνη ως πρωτοπορία, συντελέστηκε στη δεκαετία του 70 και του 80. Και μόνο γι αυτό της αξίζει ένα ευχαριστώ και ένας έπαινος. Αυτό που λέει έμμεσα ο Κος Δημοκίδης εξηγείται από μία διάθεση, όλοι αυτοί που θαυμάζουμε να είχαν την τύχη ενός Τζέιμς Ντιν, μιας Μονρόε. Να εξαφανιστούν από μπροστά μας νέοι, ωραίοι, άφθαρτοι και άσφαλτοι (sic) Είναι συνηθισμένη ανθρώπινη αντίδραση να μην επιτρέπουμε την έκπτωση σε ινδάλματα. Άνθρωποι όμως είναι και αυτοί και έχουν μία ολόκληρη ζωή (οι περισσότεροι) να την ζήσουν με τα πάνω και τα κάτω της, με τους θριάμβους και τα λάθη της όπως όλοι μας.