Εχει πολύ πλάκα η ζωή. Ξεκινάς και τα θες όλα, περίπλοκα και δυνατά, και σπουδές και δουλειές και καριέρες και λεφτά και οικογένεια και παιδιά και σπίτι και να ναι καλά και οι γονείς, να τους έχεις ευχαριστημένους και και και... Φτάνει λοιπόν μια μέρα που καταλαβαίνεις ότι όλα ... δεν γίνονται. Και η "καριέρα" είναι μια κ@λοδουλειά που σου τρώει τη ζωή, οι γονείς σου και οι προσδοκίες τους μια φυλακή, η αγάπη τους όχι και τόσο αγάπη τελικά, τα παιδιά δεν είναι αυτό το νόημα που περίμενες να γεμίσει όλο σου το "είναι" και ο άνθρωπος που παντρεύτηκες είναι και αυτός ένα ανθρωπάκι σαν εσένα γεμάτος και αυτός φόβους, συμπλέγματα και θέματα που δεν πρόλαβε ποτέ να δει, να λύσει, να επεξεργαστεί. Τον πρόλαβε και αυτόν η ζωή. Σαν εσένα.Και είναι αυτές οι στιγμές που συνειδητοποιείς ότι οι μέρες περνάνε γρήγορα ασφυκτικά φορτωμένες επίτηδες για να μην έχεις χρόνο να σκεφτείς, γιατί αν σκεφτείς ... πρέπει να ακυρώσεις μια ολόκληρη ζωή σχεδόν. Δύσκολο αυτό. Καλύτερα στην τρέλα. Η ψυχική ηρεμία δεν κερδίζεται μόνο με μία μετακόμιση στην εξοχή. Αν δεν έχεις κάνει πρώτα ένα κύκλο μέσα σου, η ηρεμία της φύσης μπορεί να σε τρελάνει. Όμως σίγουρα μέσα σε αυτό το χάος της πόλης, ο κύκλος δεν κλείνει ποτέ, γίνεται λούπα και μας πνίγει.