#5 Σιγά τον πολυέλαιο. Κι εγώ το έχω κάνει, και θα το ξαναέκανα, τα αγόρια δε με θεώρησαν "πόρνη", και ούτε βγήκαν στο μπαλκόνι να το φωνάξουν στη γειτονιά (ίσα ίσα, μια χαρά παρέα κάναμε και άνευ παρτούζας). Ήμουνα πολύ τυχερή, βέβαια. Ξέρω καλά ότι άλλοι στη θέση τους μπορεί και να το έκαναν. Τώρα, βέβαια, εσύ, αχ εσύ πήγες να κάνεις κάτι άλλο: είτε να μοιραστείς αθώα-αθώα τη χαρά με τις φιλενάδες, είτε να ψαρέψεις την αποδοχή τους, γιατί ούτε και εσύ ήσουν κατασταλαγμένη ηθικά για όσα έγιναν. Δε σου λέω ότι έπραξες κακώς, αλλά τί περίμενες; (ειδικά αν δεν ξέρεις τις απόψεις τους για αυτό το θέμα). Αν δε ζήλεψαν, θα τους φάνηκε εξωγήινο, και αν δεν τους φάνηκε εξωγήινο, θα τους φάνηκε πρόστυχο, και ότι από τα τρία και να συνέβαινε είναι πολύ ζουμερό κουτσομπολιό για να το κρατήσουν για τον εαυτό τους. Δεν πειράζει: Το πάθημα, μάθημα, άλλο φίλη άλλο φίδι, τα εν οίκω μη εν δήμω, και ούτω καθεξής. Και από εδώ και πέρα, όταν σε ρωτάνε ή απάντηση είναι "ναι, βέβαια. Και λοιπόν;" , και στο "πουτάνα" έχεις διάφορες ωραίες επιλογές όπως "δεν πιστεύω πως είμαι πουτάνα αν δε μου το φέρεις σε επίσημο έγγραφο" "ναι, τιμή μου και καμάρι μου" "από τον καθένα σας που μου το λέει, όταν με φλερτάρει θέλω είκοσι ευρώ" "άμα θέλεις θα σου μάθω εγώ το κόλπα", και έτσι. Με την απαραίτητη τρολλοδιάθεση και χιούμορ. Φυσικά.