Το πρόβλημα με το φεμινισμό και τις φεμινίστριες είναι ότι από ένα κίνημα ισότητας κατέληξε να είναι ένα κίνημα εξομοίωσης. Το αποτέλεσμα είναι να έχει γεμίσει ο τόπος αυτόκλητες υπερασπίστριες της "γυναικείας αξιοπρέπειας", οι οποίες προσπαθούν να μας πείσουν ότι τα δύο φύλα δεν είναι μόνο ίσα αλλά και ίδια. Παραβλέπουν τις όποιες διαφορές υφίστανται από τη φύση και απορρίπτουν συλλήβδην τη διαμορφωμένη κουλτούρα γύρω από τα δύο φύλα γιατί είναι προϊόν ... αντρικό. Μια γυναίκα πρέπει να δουλεύει όσο και ο άντρας (το αν θέλει να δουλέψει μας είναι αδιάφορο), πρέπει να μπορεί να βρίζει όπως ένας άντρας (το αν αυτό είναι αντίθετο με την αισθητική της είναι εντελώς ασήμαντο) και πρέπει να ντύνεται και να φέρεται σαν άντρας, μην τυχόν και κάποιος θεωρήσει ότι είναι κατώτερη. Κάπου στην πορεία του φεμινισμού η ισότητα μπερδεύτηκε με την ομοιότητα, εν μέρει γιατί η ισότητα έχει - στις δυτικές κοινωνίες - σε κάποιο βαθμό επιτευχθεί, οπότε το φεμινιστικό κίνημα πρέπει να δικαιολογήσει με κάποιον άλλο τρόπο την ύπαρξή του. Αν μια γυναίκα θέλει να ντυθεί σέξι για να ευχαριστήσει το σύντροφό της είναι αντιφεμινίστρια. Αν θεωρήσει προσόν τη θηλυκότητά της, είναι σκλάβα και υποταγμένη. Δεν είναι να απορεί κανείς λοιπόν που οι φεμινίστριες και ο φεμινισμός έχουν αποκτήσει κακή φήμη. Η κατάσταση είναι πλέον γραφική.