Τους’’Βλάχους''στην Αθήνα δεν τους έφερε ο Καραμανλής.Τους έφερε ένας εσμός (αυτοαποκαλούμενος,τρομάρα του,αστική τάξη)ανθρώπων,που, το μόνο που παρήγαν από καταβολής του ελληνικού κράτους-αφού το άλωσαν πρώτα,εξάλλου δεν ήταν δικό τους δημιούργημα-ηταν ο στείρος μιμητισμός,η συναλλαγή,ο μεταπρατισμός,η δουλοπρέπεια…Τρούπωναν ανενδοίαστα σε κάθε θώκο εξουσίας,μικρό ή μεγάλο,και από εκεί,εκ του ασφαλούς,έτειναν επιτιμητικό δάκτυλο στο καταφρονεμένο πόπολο.Ανίκανοι να παράξουν μια καρφίτσα,ανίκανοι να εμπνεύσουν πνευματικά και καλλιτεχνικά δημιουργήματα(πώς να εμπνεύσουν άλλωστε,αφου δεν υπήρξαν ποτέ αυθύπαρκτοι),ανίκανοι να χαράξουν με δική τους πρωτοβουλία μια σπιθαμή δρόμου.Επεφταν σαν ληγούρια σε όποιο σχέδιο Μάρσαλ και με τα περισσεύματα έφτιαχναν τα δικά τους ‘’βλάχικα’’,όχι στη Βάρη,αλλά στα Κολωνάκια και στις Εκάλες.Εκεί με περισσή επιτήδευση έτρωγαν χαβιάρια(και λοιπά γκουρμέ εδέσματα)και πάνω στο ποτό(μπορντό αυτό του 19ου,όχι το αγιωργίτικο το παρακατιανό)εκστασιασμένοι με κάθε τι εξ εσπερίας ορμώμενο,μυκτήριζαν(αφουν μηρύκαζαν πρώτα)τα ταγάρια,τα τσεμπέρια και όλα τα εδώδιμα αποικιακά.Ο,τι,τέλος πάντων,στερείται στοιχειώδους εκλέπτυνσης και υψηλού γούστου.Μόνο που αυτά τα ταγάρια,εκτός από συκωταριές,έκρυβαν ανάγκη μέσα τους,ανάγκη επιβίωσης και όχι ματαιοδοξίας.Ανάγκη, που εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο οι ντορβάδες της κενότητας και της ανυπαρξίας.Ανάγκη,που ενέπνευσε και συγκίνησε καλλιτεχνικά και πνευματικά αναστήματα εφάμιλλα της εσπερίας.Το κιτσαριό δεν το έφεραν οι κουτοπόνηροι ''Βλάχοι’’,το κουβαλούσε κυτταρικά αυτός ο εσμός και ,δοθείσης της ευκαιρίας,το απίθωσε ευλαβικά στο σώμα της Αθήνας.Αν αυτός ο εσμός χάραζε αυτοβούλως τον δικό του δρόμο,τα υπερασπιστικά τείχη που θα ύψωνε θα ήταν άτρωτα από αντιαισθητικές ''ξενικές’’επιβουλές.