Η μοσχοαναθρεμμένη κομψευόμενη αθηναϊκή ελίτ της γενιάς του Χατζηφωτίου βαυκαλίζεται με την ιδέα ότι παρέλαβε το κλειδί της πόλης απευθείας απ τον Περικλή του Χρυσού Αιώνα. Εξ ου και αντιμετωπίζει εαυτόν ως είδος μνημειακό και μνημειώδες, απειλούμενο απ την περιρρέουσα επαρχιώτικη βαρβαρότητα. Το ευτράπελο της υποθέσεως είναι πως οι περί το Κολωνάκι Αθηναίοι μοιράζονται την ίδια έπαρση με τους απογόνους των Αθηναίων Γκάγκαρων, των εσωστρεφών γηγενών που συνάντησαν οι κοσμοπολίτες αστοί της διασποράς και Φαναριώτες όταν κατοίκησαν την περιοχή μετά τη σύσταση του νεοελληνικού κράτους. Η Αθήνα δεν είναι διαμαντόπετρα στης γης το δαχτυλίδι, είναι πόλη του κόσμου που την κατοικούν άνθρωποι. Συμμερίζομαι τη σταθερή, προαιώνια αντιπάθεια του κειμενογράφου για τον εν λόγω κύριο, τον ευλογημένο με την ανάλαφρη χάρη του θεωρητικού του απολύτου τίποτα.
