1998:Το δωμάτιο άδειο, μόνο ένα κρεβάτι, μια ντουλάπα και μια καρέκλα. Τοίχοι λευκοί, κλάμα δυο μερόνυχτα, μόνος πρώτη φορά σε ξένη πόλη, η μάνα κι ο πατέρας 600 χιλιόμετρα μακριά, παρηγοριά μου ο Θεός, το μαξιλάρι και το τηλεφωνείο της Β Εστίας.2003: Πήρα το πτυχίο μου κι άφησα πίσω πάλι ένα άδειο δωμάτιο. Άφησα πίσω μου ένα άδειο δωμάτιο και πήρα μαζί μου φίλους που κρατάνε ως τώρα, χιονισμένες μέρες στο κέντρο, παγωμένες από το Βαρδάρη, ιδρωμένη ανηφοριά κατακαλόκαιρο, ανεκπλήρωτους έρωτες σε χρωματιστά σεντόνια, ραδιόφωνο με κασσέτα, να ακούω Σίνδος FM...Κοινόχρηστα μπάνια, κοινές αναμνήσεις με πολλούς.Η χειρότερη μου στιγμή; Όταν ένα βράδυ είπα στην παρέα "πάω σπίτι" και κάποιος με ρώτησε αν μετακόμισα....Για πέντε χρόνια το σπίτι μου. Τα καλύτερα μου χρόνια.