Νανά για πρώτη φορά θα συμφωνήσω μαζί σου. Η τέχνη δεν έχει απαραίτητα ηθικό δίδαγμα. Μια πάλη του καλού και του κακού γίνεται στην τέχνη όπως και στη ζωή την ίδια. Κι όταν κερδίζει το καλό είναι το δίδαγμα ηθικό κι όταν κερδίζει το κακό είναι το δίδαγμα ανήθικο. Εκεί βέβαια που είναι εύκολο να διακρίνει κανείς ξεκάθαρα τι είναι καλό και τι κακό. Αχ Mastak μια χαρά σε καταλαβαίνω, είμαι καπνίστρια. Κάπνιζα για πάνω από δεκαετία και πολύ μάλιστα. Δεν έχω καπνίσει όμως τα τελευταία 2 χρόνια και νιώθω πολύ πιο όμορφα. Έχεις δει το επεισόδιο του Sex and the City με τη φωτογράφιση της Κάρυ; Που την βγάζουν χωρίς μακιγιάζ με τους μαύρους κύκλους να καπνίζει; Αν όχι, δες το οπωσδήποτε. Όποτε νιώσω urge για τσιγάρο (πολύ πολύ σπάνια πλέον και όπως παρατήρησα σε φάση που κάνω σκέψεις απελπισίας) φέρνω στο νου μου αυτή την εικόνα της μίζερης, ψιλογερασμένης, ταλαιπωρημένης, ξεπεσμένης Κάρυ που ρουφάει τον καπνό σαν καμένο τζάνκι λες και θα χαθούν μέσα στην ομίχλη του όλα της τα προβλήματα και οι ανασφάλειες, και ως δια μαγείας χάνει μεμιάς όλη τη δήθεν γοητεία και την επιρροή του αυτό το placebo.