Πω πω φίλε μου, τί έγραψες τώρα; Το σχόλιό σου αντήχησε μέσα μου πιο δυνατά κι από το κείμενο του Παπαγιώργη. Ο θαυμαστός τρόπος που ταυτίζομαι με τη βιωματική σου σχέση με το τσιγάρο ακριβώς όπως την περιγράφεις - ως ένα κομμάτι υπόγεια σφιχτοδεμένο στην πολυπρισματική σχέση απόλαυσης-αμαρτίας περισσότερο, και πολύ λιγότερο ως μια αδιάκοπη προέκταση του εαυτού όπως αποτυπώνεται στο κείμενο. Είναι αυτή η θέαση και η σχέση με το τσιγάρο που με αποτρέπει, έως τώρα τουλάχιστον, και από την ελάττωσή του. Γιατί ξέρω ότι μπορώ να το ελαττώσω - όχι εύκολα, αλλά μπορώ. Αλλά μου είναι απλά αδύνατον να διανοηθώ πως θα το κόψω οριστικά και δια παντός. Δηλαδή μια χαρά μπορώ και να το κόψω. Αλλά ξέροντας ότι θα ξαναεπιστρέψω... Πάντα θα επιστρέφω. Όχι στα κλεφτά και τα σκαστά Στα σκοτεινά μου. Στα φωτεινά μου. Στα σκοτεινά μου για να τα κάνω φωτεινά μου. Στο φως όλων αυτών που περιγράφεις, εκεί που η αναπόσπαστη ιεροτελεστική αυτή ανάγκη έχει το θρόνο της και την καρδιά μου.Γιατί, ας το ομολογήσουμε ανοιχτά και ωραία. Όλοι εμείς που "δεν μπορούμε να κόψουμε το κάπνισμα", στην πραγματικότητα δεν θέλουμε να το κόψουμε. Έχουμε τους λόγους μας που το αγαπάμε. Μόλις τον τελευταίο χρόνο μου έχει γίνει συνείδηση. Όταν κατάλαβα πως για εμένα η εξάρτηση αυτή δεν είναι καθόλου σαν τις άλλες. Είναι μια παρουσία χωρίς την οποία δεν μπορείς να σκεφτείς, δεν μπορείς να γευτείς τις πιο βαθιές στιγμές σου - όχι στο παρόν(!) αλλά αυτές που θα έρθουν. Όπως δεν μπορείς να σκίσεις μια κι έξω τις φωτογραφίες των αναμνήσεών σου, θα τις κοιτάξεις σίγουρα στο μέλλον. Δεν γίνεται μέλλον χωρίς αυτό. Το ξέρεις. Κάποια στιγμή στη ζωή σου αρχίζεις να ξέρεις ότι θα το χρειάζεσαι. Ότι αυτές θα σε συνοδεύουν... όχι διαρκώς, αλλά δεν φεύγουν ποτέ μόνιμα. Δεν φεύγουν· και δεν τις διώχνεις ποτέ για πάντα.