Καπνιστης απο τα δεκαπεντε μου,μεχρι τα τριανταπεντε.Με εξαρσεις,απο μερικα τσιγαρα,εως τρια με πεντε πακετα τα Σ/Κ της νιοτης.Δεν μετανοιωσα ποτε που ημουν καπνιστης,με συνοδευσε σε απειρες στιγμες,απειρα ξενυχτια,μεθυσια,κρεββατια,γλεντια,πιωματα μεχρι τελικης πτωσης.Πριν απο τεσσερα χρονια,ξανασμιξαν οι δρομοι μας.Οχι με τον ιδιο τροπο,ουτε με τον ιδιο ρυθμο.Τωρα πια ειναι το χαρμανι,παρα η χαρμανα,η γευση του καπνου στην ρακη,στην μπυρα.Κανω πια και χωρις αυτον τον κακο αλλα πολλες φορες στο παρελθον αναγκαιο φιλο.Αλλα το τσιγαρο ειναι σαν τις παλιες αγαπες,σαν τις παλιες φωτογραφιες,σαν τις παλιες αμαρτιες.Παντα θα επιστρεφεις για ενα κρεββατι,για ενα κρυφοκοιταγμα,για μια αμαρτια ακομα,στο ονομα του παλιου καλου καιρου.