Στο κατηχητικό της παραθρησκευτικής οργάνωσης που με ειχαν στείλει πιτσιρικά, μπούχτισα από ύμνους για το χωριό, την κωμόπολη και την μικρή επαρχιακή πόλη όπου ο κοινωνικός έλεγχος σε εμποδίζει να αμαρτήσεις ακόμα κι αν το επιθυμείς, και από κατηγορίες ενάντια στις μεγάλες πόλεις όπου η ανωνυμία και η πολυκοσμία είναι το "φυτώριο της αμαρτίας". Σήμερα, πολλά χρόνια μετά, μου είναι αδύνατον να με φανταστώ να ζω σε πόλη μικρότερη των 200.000 κατοίκων (για ορισμένες συγκεκριμένες περιοχές της Ευρώπης, αυτός ο αριθμός θα μπορούσε να διαιρεθεί διά 5).Ωστόσο, σε μια πραγματικά ανοιχτόμυαλη και προοδευμένη κοινωνία που θα αφήνει τον καθένα να ζει και να εκφράζεται όπως αυτός νομίζει (στα πλαίσια των νόμων, οι οποίοι φυσικά θα εγγυώνται όλες τις ελευθερίες)), θα ήταν συναρπαστικό να σεις σε μικρές κοινωνίες (διαθέτοντας ταυτόχρονα και ένα εξαιρετικό συγκοινωνιακό δίκτυο για να επικοινωνείς και με τις γειτονικές και τις μακρινότερες)