#4 Καταρχάς καλησπέρα! Μόλις έφτιαξα λογαριασμό μόνο και μόνο για να απαντήσω στην ερώτηση 4.Είμαι 26 ετών και έχω μεγαλώσει σε μία υπέροχη οικογένεια. Από πολύ μικρή κάναμε κάθε χρόνο ταξίδια, εντός και εκτός Ελλάδας, πολλές φορές δύο και τρία το χρόνο. Η μητέρα μου - εκπαιδευτικός - μας μεγάλωσε (εμένα και τον αδερφό μου) με καλή μουσική, αγάπη για τα βιβλία και τη λογοτεχνία, μας έμαθε να μην επαναπαυόμαστε ποτέ στα κεκτημένα, να ψάχνουμε και να μπορούμε να μαθαίνουμε μόνοι μας, πάντα σε φυσιολογικά πλαίσια. Όλα αυτά μας τα έμαθαν με το παράδειγμά τους, και με τη στάση τους (η μητέρα μου 48 ετών σήμερα συνεχίζει ακόμα τις σπουδες της, έχοντας εξασφαλισμενη μια πολύ καλή εργασία) και χωρίς να μας επιβάλουν ποτέ κάτι. Μας έδωσαν πάρα πολλά ερεθίσματα (ξεκινήσαμε κολύμβηση, μπαλέτο, πιάνο, μπασκετ, ζωγραφική, ξενες γλώσσες), κάποια μας άρεσαν και τα συνεχίσαμε, κάποια άλλα δεν μας άρεσαν και δεν συνεχίσαμε. Σε μια ηλικία ο αδερφός μου και εγώ κάναμε εντελώς διαφορετικές δραστηριότητες. Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι πως ο ρόλος του γονιού έτσι όπως τον είδα από τους γονείς μου δεν είναι τόσο το να διαμορφώσει μία συγκεκριμένη αισθητική (αυτή που έχει ή αυτή που θα ήθελε να έχει) στα παιδιά του , αλλά να τους δώσει πολλά ερεθίσματα και να διαμορφώσουν τα ίδια τα παιδιά την προσωπικότητά τους. Κάθε παιδί εξάλλου είναι διαφορετικό , υπάρχει μία αλληλεπίδραση περιβάλλοντος και προσωπικότητας, δεν είναι μόνο το ένα ή μόνο το άλλο, οπότε πρέπει να δωθεί και το ερέθισμα αλλά και να ανταποκριθεί το παιδί σε αυτό (γι' αυτό και κάποιοι μετά απο πολλά ταξίδια συνεχίζουν να ταξιδεύουν-το εντάσσουν στον τρόπο ζωής τους, κάποιοι άλλοι σταματούν και μένουν σε μία πόλη).Αυτό επίσης που έχω διδαχτεί από την οικογένειά μου είναι ο σεβασμός προς το διαφορετικό και πως "από όλους/όλα πάντα κάτι έχεις να πάρεις". Δεν θεωρώ κακό το ότι κάποιος που μεγάλωσε με Χατζηδάκη διασκεδάσει με Παντελίδη - το καθένα είναι καλό για την εκάστοτε περίσταση. Διασκεδάζω και με το ένα και με το άλλο, είτε στα μπουζούκια είται στο μέγαρο (γιατί είναι κακό να πηγαίνει κάποιος και στα δύο τελικά;). Αυτό το λέω με αφορμή ατομα με τα οποία έχω συναναστραφεί κατά καιρούς και ανήκουν και στη μία αλλά και στην άλλη "κατηγορία", και ο,τιδήποτε διαφορετικό το απέρριπταν με απαξιωτικό ύφος. Αυτό είναι κάτι που ακόμα και τώρα με δυσαρεστεί. Δεν λέω ότι όσοι διασκεδάζουν και με τα δύο είναι σωστοί και αυτοί που διασκεδάζουν με το ένα είναι λάθος, αλλά το ότι δεν υπάρχει μόνο μαύρο ή μόνο άσπρο, ακόμα όμως και αν επιλέξει κάποιος ένα από αυτά τα δυο, ας προσπαθεί μην υποτιμάει το άλλο. (Παράδειγμα όλο αυτό με τη διασκέδαση)Τέλος, από την οικογένειά μου πάντα θεωρώ ότι απέκτησα κάποιες αξίες και κάποιες αρχές που είναι και το σημαντικότερο για εμένα. Όλα καλά, αλλά αυτό που μένει στο τέλος στους γύρω μας είναι το τι άνθρωπος είναι κάποιος και όχι η αισθητική που έχει. Το να μην αδικούμε άλλους, ο σεβασμός, το ήθος, η αξιοπρέπεια είναι τα βασικότερα που θα πρέπει να έχει κάποιος κατά τη γνώμη μου, αυτά που εκτιμώνται, και αυτά που ψαχνω στα άτομα γύρω μου, και όχι το γούστο. Συγγνώμη για το μεγάλο κείμενο, δεν είμαι γονιός (ούτε εκπαιδευτικός, ούτε ψυχολογος, ούτε κάτι συναφές), οπότε αυτή τη στιγμή μιλάω εκ του ασφαλούς. Απλώς ήθελα να ακουστεί η γνώμη μου, με βάση αυτά μεγάλωσα, και αντίστοιχα θα προσπαθήσω να μεγαλώσω εγώ τα παιδία μου.
