[και μια εικόνα λίγο πιο μακριά από τον Καλατράβα και την αίγλη…]Την άλλη μέρα το πρωί χρειάστηκε να δω επειγόντως έναν οφθαλμίατρο. Και καθώς οι μέρες ήταν άκρως καλοκαιρινές, οι μόνοι διαθέσιμοι ήταν εκείνοι του Οφθαλμιατρείου (στην Πανεπιστημίου). Πήγα λοιπόν, και αφού πέρασα από τα 40 κύματα για να αποδείξω ότι εγώ ήμουν αυτή που έδειχνε η ταυτότητα, και να μου κρεμάσουν το πολυπόθητο «ολυμπιακό» καρτελάκι που θα μου επέτρεπε την ασφαλή είσοδο στα ιατρεία, βρέθηκα ενώπιον κάποιον ατόμων με λευκές μπλούζες οι οποίοι ουδόλως ενδιαφέρονταν για το τι ακριβώς μου συμβαίνει, μου συνταγογράφησαν στα γρήγορα [λανθασμένα όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων] κορτιζόνη –η οποία τα κουκουλώνει όλα και με έστειλαν στο σπίτι μου. Οπότε συγγνώμη που δεν μπορώ να εκφράσω τη γνώμη μου για την «Έναρξη» αλλά ούτε την είδα και ούτε ουδέποτε «απόλαυσα» τα προνόμια της Αθήνας 2004. Κι επειδή ξέρω ότι οι περισσότεροι θα σπεύσετε να καταδικάσετε το σχόλιο εν ονόματι του έθνους κλπκλπ σας καλώ μόνο να βάλετε στη θέση μου τα εγγύτερα σας πρόσωπα: μάνες, αδερφές, γυναίκες, παιδιά… γιατί δυστυχώς μόνο τότε ο κάθε έλληνας «πονάει» και αντιδρά στα στραβά και στα ανάποδα… ευχαριστώ για το χρόνο σας!