H ουσία του άρθρου που προσπαθεί να στρογγυλέψει την απτή εν προκειμένω (ακουστική συγκεκριμένα) πραγματικότητα και να εξωραΐσει τις κακές επιλογές ορισμένων ατόμων με βρίσκει τόσο αντίθετη! Δεν καταλαβαίνω γιατί θα πρέπει να χαϊδεύουμε τη ματαιοδοξία κάποιων μόνο και μόνο επειδή έχουν υπάρξει μεγάλοι καλλιτέχνες στο παρελθόν ενώ για διάφορους λόγους (όποιοι κι αν είναι αυτοί) στέκονται ανάξιοι του προγενέστερου ταλέντου τους στο παρόν. Διότι περί αυτού πρόκειται. Εάν αυτοί/ές, που εν τω μεταξύ μόνοι/ες τους καταλαβαίνουν ότι δεν τιμούν το πάλαι ποτέ ταλέντο τους (!), επιδίδονται σε παρουσιάσεις του και εσκεμμένα επιδεικνύουν τη θαμπάδα και την παρακμή του, στο όνομα της δόξας τους και της παράτασής της επειδή είναι ψυχολογικά εθισμένοι/ες σ' αυτήν, για ποιόν λόγο να τους/τις χειροκροτάμε γι' αυτό; Εξάλλου, η ίδια η υστεροφημία και η λάμψη τους (στις οποίες υποκλίνονται οι ίδιοι/ες) βλάπτεται από αυτό και στην τέχνη (την οποία υποτίθεται πως υπηρετούν) δεν έχουν να προσφέρουν πλέον (με αυτόν τον τρόπο τουλάχιστον). Συνεπώς; Ποίο το νόημα όλου αυτού; Ένα μνημόσυνο στα περασμένα; Υπάρχουν αρκετοί καλύτεροι τρόποι ακόμα και γι' αυτό. Να αφήσεις να ερμηνεύσουν φρέσκοι και νέοι καλλιτέχνες τα τραγούδια σου σε μια βραδιά αφιερωμένη στο έργο σου, φέρ' ειπείν, και εσύ να είσαι από κάτω παρών/ούσα να τους θαυμάζεις και να αναπολείς με νοσταλγία και χαρά τη δική σου φωτεινή εποχή, παραχωρώντας ταυτόχρονα την ευκαιρία αλλά και τη σκυτάλη (συμβολικά) στους επόμενους πια που έχουνε να δώσουνε και μπορούν. Δυστυχώς, εγώ δε βλέπω σε αυτές τις άνοες σπασμωδικές κινήσεις (που αναφέρεται το άρθρο με αφορμή τη στάση δύο διάσημων καταξιωμένων τραγουδιστριών) παρά μόνο αυτο-εξευτελισμό και δεν προτίθεμαι να επαινέσω κανέναν γι' αυτόν. Το πολύ πολύ να τους/τις λυπηθώ.