Σε καταλαβαίνω απόλυτα.Είμαστε στην ίδια φάση.Εγώ την έχασα τον Αύγουστο ύστερα από σύντομη μάχη με τον καρκίνο.Δεν είναι αναισθησία-είναι άμυνα.Όταν θα με σαρώσει το κύμα της συνειδητοποίησης ότι δεν πρόκειται ποτέ- μα ποτέ!- να ξαναφιλήσω την μανούλα μου, τότε (προσωπικά μιλάω) θα βυθιστώ σε έναν ωκεανό δακρύων για μέρες.Προς το παρόν, ο πόνος μου είναι βουβός και μασκαρεμένος γιατί ακόμη φοβάμαι την τελική έκρηξη.Στο μεταξύ, γελάω, βγαίνω, συναναστρέφομαι,σαχλαμαρίζω σαν να μην τρέχει τίποτα.Άρνηση και πάλι άρνηση. Υ.Γ. Η μανούλα μου ήταν μόλις 59 ετών.Μου έλειψε πολύ ειδικά τώρα στις γιορτές.Η κατάρρευσή μου είναι κοντά πλέον.Το νιώθω.