Θυμάμαι ήταν 2008 όταν η φίλη μου η Salwa, από Σαουδική Αραβία, μου έλεγε με περηφάνια ότι όπου νάναι οι γυναίκες στη χώρα της θα αποκτήσουν δικαίωμα να οδηγούν. Εγώ βέβαια έμεινα άναυδος διότι απλούστατα θεωρούσα δεδομένα* κάποια πράγματα. Η Salwa είναι μια υπέροχη γυναίκα που θέλει να είναι μουσουλμάνα και θέλει να φοράει μαντίλα. Είναι μαθηματικός και ακαδημαϊκός. Παρ' όλ' αυτά από τα 28 της έφτασε 38 για να της επιτραπεί να χαρεί ένα από τα βασικότερα αγαθά του καπιταλισμού. Το αυτοκίνητο.Αν αυτό είναι νίκη του φεμινισμού είμαι φεμινιστής. Αν είναι νίκη του καπιταλισμού είναι καπιταλιστής. Αν είναι του ανθρωπισμού είμαι ανθρωπιστής. Ας είναι δροσερό το αεράκι που θα φυσάει τη Salwa όσο θα οδηγεί ανάμεσα τους φαρδείς με φοίνικες δρόμους του πανεπιστήμιου της.Η αυτονομία του δυτικού ανθρώπου ήταν ο λόγος που δημιουργήθηκε το αυτοκίνητο ή το αυτοκίνητο εμπέδωσε την αυτονομία του δυτικού ανθρώπου; Ποτέ δεν θα μάθουμε σίγουρα.Το μόνο σίγουρο είναι ότι είναι αναπόσταστο κομμάτι της ανθρώπινης φύσης να καταφέρνει να ξεπερνάει δέκα λύπες με μια χαρά. Έτσι συνεχίζει και ζει ο άνθρωπος με μικρές νίκες και παραδοχές ευτυχίας.---------* Εμβρόντητος είχα μείνει και όταν Κινέζα συμφοιτήτρια στο μεταπτυχιακό είχε πει το κάτωθι:"Πριν να φύγω από την Κίνα πίστευα ότι η κυβέρνηση στη χώρα μου όλα τα έκανε σωστά. Τώρα που ήρθα στην Ευρώπη ξέρω ότι κάνει και πολλά λάθη. Δεν ξέρω όμως πιο είναι πιο σωστό. Διότι πριν πίστευα στην κυβέρνηση και ήμουν πιο παραγωγική για το καλό της χώρας μου. Τώρα που δεν πιστεύω δεν είναι το ίδιο. Δεν θα είμαι το ίδιο παραγωγική για το καλό της χώρας μου."