Μάλιστα.Σημεία με ενδιαφέρον:1) Σαν να λέμε ο έπαινος (που εκφράζω) έχει μεγαλύτερη αξία από την χλεύη (που υπονοώ). Και η ειρωνεία προς τον "μύθο" τι χρήσιμο μας διδάσκει;2) Ο διαχωρισμός σε "πιο χρήσιμους" νηπιαγωγούς, πιλότους και γιατρούς από που ξεκινάει και μέχρι που φτάνει; 3)Νομίζω πως στην περιγραφή της κατάστασης στον πρόλογο -ανάμεσα σε άλλα-, λείπει η αναφορά στο Στε. Έχει -θαρρώ- πιο μεγάλη βαρύτητα αυτή η αναφορά, από τα πιθανά θεωρητικά μαθήματα ιστορίας, οικονομίας, αγωγής του πολίτου.4)Ενδιαφέρον έχει το αυτονόητο του όποιος μιλάει κατά του μνημονίου είναι γιατί θέλει να κάνει καριέρα στο “αντιμνημόνιο” με αγωνιστικές περγαμηνές.Καριέρα στα συντρίμμια... Αποκλείεται να το πιστεύει; Ακόμα και για την “φτασμένη” Χ. Αλεξίου μας παίρνει 4 παραγράφους για να καταλήξουμε πως μάλλον θα το κάνει για την δημοτικότητα της και... επειδή (τα δώσατε όλα εδώ) διψάει για χειροκρότημα; 5) Ναι, σε μια τέτοια εποχή ανθρωπιστικής -μεταξύ άλλων- κρίσης, θα περίμενε κανείς από καλλιτέχνες και ανθρώπους των γραμμάτων λόγια που να είναι χρήσιμα.Κανείς δεν τους ζητάει να πάνε με κάποιο κομματικό κίνημα -έτσι όπως αναφέρεται στο άρθρο σας-, αλλά διάολε μια φωνή, μια κουβέντα, ένα κάτι! Πως έγραψε για παράδειγμα ο κ. Α. Ιωαννίδης τις δύσκολες μέρες της Κύπρου;Δεν είναι αποκλειστικό δικαίωμα ή υποχρέωση τους, είναι όμως κάτι που περιμένεις.Ο κάθε ένας από την θέση του (τραγουδιστής, ποιητής, ηθοποιός, συγγραφέας, αρθρογράφος κτλ) ότι μπορεί κάνει, όπου τον φτάνει το μυαλό και η ηθική του.Σίγουρα δεν είχα διάθεση -και προ της δικής σας προτροπής- να χλευάσω την κ. Αλεξίου, ειδικά δε εφόσον τραγούδησε -μεταξύ άλλων- και για έναν σκοπό κάπως ανώτερο.Υπάρχει λόγος που υπάρχον θεσμοί και κανόνες, όταν η κυβέρνηση τους παραβιάζει κατά πως την συμφέρει, μπορεί ο οποιοσδήποτε να θεωρήσει πως “έτσι γίνεται σε αυτήν την χώρα”, όπως οι “δεν πληρώνω” πχ, ειδικά δε σε μια εποχή που κουβεντιάζονται πολύ έντονα έννοιες όπως πραξικόπημα, “κόμματα” με ρητορική για κατάλυση της δημοκρατίας ανεβάζουν δυναμική κτλ κτλ. Πέραν λοιπόν του εφέ και του “μη βαράτε τον πιανίστα”, καλό είναι κάποτε να μιλήσουμε και για κάτι ουσιαστικό, τι λέτε;