# Ένας πολύ αποτελεσματικός τρόπος να χειριστείς την πραγματικότητα είναι να σταματήσεις να πιστεύεις ότι υπάρχει αυτή η ουτοπία που αποκαλείται ευτυχία.Βλέπω τους ανθρώπους να την επιδιώκουν μανιωδώς και εφόσον-προφανώς, ούσα ανέφικτη- δεν τη φτάνουν αναφωνούν καταϊδρωμένοι: Μα γιατί; Γιατί απογοητεύομαι; Γιατί δε μου ρχονται όπως τα θέλω; Όπως τα θέλεις; Έλα πες την αλήθεια.Δεν έχεις πάρει πρέφα από το τί είναι η ζωή έτσι; Η ζωή δεν έχει καμία σχέση με ροδοπέταλα καρδούλες και συννεφάκια.Είναι ένας αδιάκοπος αγώνας του εαυτού μας vs τον εαυτό μας,την κοινωνία κλπ συνυφασμένος με πόνο, κόπο, αγωνία, το ανικανοποίητο και κάθε μορφής ερινύες που βάνει ο νους. Αν το κατανοήσει κανείς αυτό θα νιώθει πολύ καλύτερα ως μέλος αυτού του αέναου αγώνα παρά σαν χαμένος οδοιπόρος στο δρόμο που οδηγεί στην υποτιθέμενη ευτυχία. Υπάρχουν βέβαια και διαλείμματα ευχάριστων καταστάσεων, υπάρχουν υπέροχα συναισθήματα που μπορεί να βιώσει κανείς και μα τον Ώρο εξαιτίας τους αξίζει να είσαι άνθρωπος και να υπομένεις τα πάντα περιμένοντας τη λυτρωτική εκείνη ώρα και στιγμή που θα ξανάρθουν, ή για να τα διατηρήσεις όσο το δυνατόν περισσότερο. Αυτά,καθώς επίσης και η ανάμνηση αυτών είναι που τρέφουν σα φίδι στον κόρφο μας την ψευδαίσθηση της ύπαρξης της ευτυχίας. Και είναι αυτή ακριβώς που μας κάνει να νιώθουμε δυστυχισμένοι.Ποιος είπε ότι η ζωή είναι χρισμένη με ευτυχία; Δεν ξέρω. Aλλά πρέπει στ'αλήθεια να μισούσε το ανθρώπινο γένος.Που θα μου πάει,δε θα τον πετύχω πουθενά;Θα του δείξω εγώ,θα δει τι έχει να πάθει.Μπουχαχαχαχαχα