#1 Η αίσθηση οτι αιωρείσαι και οτι κάνεις κάτι εκτός των τετριμένων καταστάσεων του σώματός σου ,νοιώθοντας ότι το ελέγχεις και ξέροντας ότι υπάρχει μια έστω μικρή πιθανότητα να καταλήξεις στο πάτωμα συσσωμάτωμα με την καρέκλα σου δίνει μια υπόνοια ότι παίρνεις ένα ρίσκο.Εχω παρατηρήσει ότι κάποιες φορές κάτι μέσα μας και χωρίς φαινομενικό λόγο μας ωθεί να επιδιώκουμε να φτάσουμε στην ουδό του κινδύνου.Παίρνεις μια μινι εσωτερική ικανοποίηση απ αυτό,μην το αρνείσαι.Το τραβάω τώρα αλλά θα το πω κάτι σαν πικο-μπαντζι-τζαμπιν.Όπως όταν ήμουνα μικρή που δε μ άφηνε ο μπαμπάς μου να βγάζω χέρια-κεφάλι απ το παράθυρο του αυτοκινήτου, όσο κι αν είχα την ακατανίκητη επιθυμία να το κάνω,έχοντας μάλιστα ακούσει την τρομάκτική ιστορία με το παιδάκι που του κοψε τα χέρια άλλο περαστικό αυτοκίνητο.Πάντα το έκανα.Το άτυχο παιδάκι ήταν το αλατοπίπερο στο ρίσκο που έπαιρνα.
