Μα είναι τόσο απλό να πας για έναν καφέ.Πόσα πράγματα πια πρέπει να έχουν πει δυο άνθρωποι προηγουμένως;Δυο-τρία βασικά αρκούν.Όλος ο καιρός μπροστά να μάθει ο ένας τον άλλο καλύτερα.Κι αν δε σου αρέσει ο άλλος,δεν τον ξαναβλέπεις και τελειώνει υπόθεση.Γλιτώνεις χρόνο κι απογοήτευση.Την τελευταία φορά,που γνώρισα κάποιον έτσι,αποφασίστηκε μέσα σε μια ώρα.Ήταν μια μέρα,που είχα φρικάρει τελείως,ήθελα οπωσδήποτε παρέα να βγω και δεν μπορούσε κανείς.Μίλησα με κάποιον τυχαία,μέναμε κοντά,κανονίσαμε για σινεμά.Έτσι στο φτερό.Κι ήταν κινηματογραφικά μοιραίο.Την επόμενη μέρα ξαναβγήκαμε και 6,5 χρόνια ήμασταν μαζί.Δε συμβαίνουν αυτά κάθε μέρα,αλλά με όση εμπειρία έχω από τέτοιες φάσεις,εμπιστεύομαι πολύ περισσότερο τους ανθρώπους,που δεν κρύβονται κι είναι πραγματικά ανοιχτοί σε μια γνωριμία.Οι άλλοι είναι,για να περνάει ώρα. (Δεν είμαι και τόσο μεγάλη πια,αλλά πραγματικά μου φαίνονται αρχαίες αυτές οι εποχές.Και τα παστάκια για κέρασμα ήταν έτσι κι αλλιώς.Πνευματικά δικαιώματα θα ζητήσω; )
