# 7 χαχαχαχαχα βρε Λένα!#6 το να μην πιστεύεις πια, είναι μία μετάβαση που άπαξ έγινε συνειδητά και εις βάθος είναι αμετάκλητη. Άλλος πιστεύει στη δύναμη του ανθρώπου. Άλλος στο μεγαλείο της φύσης. Άλλος πουθενά. Κι ο καθένας βρίσκει το δικό του τρόπο να σταθεί απέναντι στον τρόμο του θανάτου. Για μένα η διαφοροποίηση η ουσιαστική έγκειται στο πόσο ώριμος είναι ο καθένας να δεχτεί πως ο απέναντί του έχει βρει έναν άλλον τρόπο να αποδεχτεί τη ζωή και το θάνατο. Εγώ έχω μάθει πως η πίστη δεν έχει λογική. Και καθόλου δε θέλω να περιγελώ την πίστη του άλλου. Εκτός κι αν έρθει και μου την τρίψει στη μούρη. Όσο με σέβεται τον σέβομαι. Ο σύζυγός μου από την άλλη νιώθει επιθετικότητα απέναντι σε κάθε είδους θρησκεία και τους πιστούς της. Και ποτέ δε θα υποχωρήσει σε μία συζήτηση πάνω σ'αυτό το θέμα. Θεωρώ πως έχει να κάνει με τους θρησκόληπτους γονείς του οπότε είναι η στάση του αναμενόμενη θα έλεγα. Και τέλος πάντων δε χρειάζεται να καταλάβεις που και τι πιστεύουν. Ούτε αυτοί σε καταλαβαίνουν. Αν θες να αρχίσεις να αναρωτιέσαι ξεκίνησε αν θέλεις από σένα και γιατί εστ πιστεύεις εκέι που πιστεύεις. Ο καθένας στον αγώνα του.
