Πενθούμε κάτι που τελείωσε. Δεν είναι προϋπόθεση να λυπόμαστε ή να χαιρόμαστε που τελείωσε. Πενθούμε και κάτι που έκανε το πλήρη κύκλο του από κάθε άποψη. Το πενθούμε με τον δικό μας τρόπο και βρίσκουμε τον τρόπο να ολοκληρώσουμε και το πένθος μας γι'αυτό.Προσωπικά με ταλαιπώρησε πάρα πολύ το να μην είμαι παιδί κανενός, αφού έχασα τους γονείς μου. Όχι πολλά χρόνια πριν, αν σκεφτόμουν όχι ότι θα τους χάσω, αλλά ότι δε θα ζω κοντά τους, πενθούσα στη σκέψη αυτής απώλειας, μιλάμε για τέτοια αδυναμία αποχωρισμού. Όταν ήμουν σε σχέση με τον άντρα μου, το πρώτο πάσχα που πέρασα μαζί του ήταν και το πρώτο μακριά από τους δικούς μου. Θρηνούσα αλλά επειδή είχα αντιληφθεί ότι τελείωσε αυτή η σχέση εξάρτησης μαζί τους, όχι επειδή ήθελα να πάω κοντά τους. Έκλαιγα επειδή δεν ήθελα κι ένιωθα καλά μ'αυτό, όχι από ενοχές αλλά από συγκίνηση. Τότε βέβαια δεν μπορούσα να το αναλύσω έτσι, όμως στο να καταλάβω που θέλω να είμαι, με βοήθησε η κουβέντα του αγαπημένου μου "αν θέλεις να γυρίσεις θα σε πάω, μην ανησυχείς για τίποτα, μόνο πες μου αν θέλεις". Και είπα όχι και από τότε ήξερα ότι με αυτόν θα περάσω τη ζωή μου, επειδή αυτός με αφήνει ελεύθερη, χωρίς να με αφήνει μόνη. Ούτε κι αυτό ήξερα να το πω, τότε ένιωσα απλώς Καλά. Σε αυτή την ευάλωτη στιγμή δεν με τρόμαξε τίποτα. Τίποτα από μέσα μου και τίποτα από έξω. Έτσι, όταν ήρθε η ώρα, έφυγα από κοντά τους και μετακόμισα χωρίς να θρηνήσω κανέναν αποχωρισμό και μάλιστα όταν με ρωτήσε ο αγαπημένος μου, καχύποπτα κάπως, αν κλαίω κρυφά που δεν είμαι με τους δικούς μου, του είπα αυτή την ιστορία.Συνήλθα από το πένθος του οριστικού αποχωρισμού, όταν συνειδητοποίησα ότι είναι αδύνατον να αποχωριστούμε, τουλάχιστον όχι όσο μπορώ να τους σκέφτομαι. Και είμαι απέραντα ευγνώμων που θέλω να τους σκέφτομαι.Συμφωνώ με όσα λες σχετικά με την κατηγοριοποίηση, αλλά και γενικότερα.