Πάντως, εμένα δεν μου κάνει εντύπωση να είναι κάποιος demisexual. Προσπαθώντας να φανταστώ πως νιώθουν και πως θα ήταν στη θέση τους (όταν δηλαδή προσπαθώ να εξασκήσω ενσυναίσθηση) μπορώ να σχηματίσω ένα πλέγμα λόγων μέσα στο μυαλό μου που να το δικαιολογεί ως έκφραση.Τα περί συντηρητισμού και φιλελευθερισμού τα ανέφερα ως παραδείγματα διαφορετικών ανθρώπων και είχα στο μυαλό μου την πολιτική, αλλά φυσικά μπορεί να επηρεάζουν και το θέμα των σχέσεων. Τα παραδείγματα για τη λίμπιντο τα ανέφερα επίσης ως παραδείγματα, αλλά δεν είναι αυτά που ένιωθα κατά την περίοδο που αναφερόμουν, η "πίστη" είναι αυτό που την χαρακτήριζε περισσότερο, δηλαδή συναισθηματική δέσμευση όπως το κατονόμασες πιο εύλογα, μαζί με την ανάγκη να νιώσω ότι βρήκα το εγώ μου.Όμως ανέτρεξα σε περιπτώσεις που τα έχω νιώσει αυτά και ήταν σε άσχετες φάσεις της ζωής μου. Και νομίζω ότι ισχύουν όλα αυτά που είπες εκτός του να το θεωρώ αδυναμία. Δεν θεωρώ αδυναμία κάτι που βιολογικά σου επιβάλλεται. Αν και κάνοντας τώρα συνειρμούς, αν κάποιος δεν μπορεί καθόλου να το ελέγξει, του στυλ με το που παρουσιάζεται βγαίνει κυριολεκτικά στον δρόμο και ψάχνει κάποιον να εκτονωθεί χωρίς να σκεφτεί συνέπειες, τότε ναι, θα τον χαρακτήριζα αδύναμο. Είναι ενδιαφέρον, δεν το είχα σκεφτεί έτσι μέχρι τώρα. Προφανώς σχεδόν κανένας δεν βγαίνει στον δρόμο σαν άνθρωπος των σπηλαίων, αλλά θα μπορούσε κανείς να το προεκτείνει σε διαβαθμίσεις και αρχίζω να αναρωτιέμαι πόσο αδύναμος μπορεί να χαρακτηριστεί κάποιος με πιο συμβατική συμπεριφορά αλλά παρόλα αυτά κατευθυνόμενη από την βιολογική ανάγκη; Άρα θα μπορούσα να πω ότι η βιολογική ανάγκη δεν είναι αδυναμία, το πως την διαχειριζόμαστε μπορεί να θεωρηθεί αδυναμία, ανάλογα με το πόσο σημασία δίνουμε σε άλλες ιδιότητες, όπως την επιβολή του πνεύματος. Νομίζω ότι οι περισσότεροι μπορούμε να ασκήσουμε ένα επίπεδο ελέγχου σε αυτό, δεν είμαστε τελείως έρμαια (όπως μπορούμε να ασκήσουμε έλεγχο στον θυμό, κλπ). Αλλά, αν εσύ για χ,ψ λόγους έχεις αποφασίσει με το μυαλό ότι δεν θέλεις να κάνεις τίποτα ερωτικό σε κάποια φάση της ζωής σου, και βγαίνει έντονα η βιολογική ανάγκη, δεν είναι σαν να σε προδίδει το σώμα σου; Γιατί είναι βασανιστικό όσο προσπαθείς να του επιβληθείς.Τέλος πάντων, και εμένα με ενδιαφέρει το θέμα τελευταία και ψάχνομαι θεωρητικά. Νομίζω έχει να κάνει με το ότι μεγαλώνω, ότι αλλάζει η ταυτότητά μου ως γυναίκα, ότι είμαι μόνη μου τα τελευταία χρόνια (αν και μου έχει περάσει προ πολλού η συναισθηματική δέσμευση), ότι υπάρχουν αντικειμενικοί παράγοντες που δεν επιτρέπουν να σκεφτώ την πιθανότητα σχέσης (βασικά είμαι αγχωμένη για άλλα πράγματα), ότι νιώθω τόσο καλά πια με τον εαυτό μου που δεν είμαι σίγουρη ότι ένα ερωτικό μπλέξιμο ή σχέση έχει κάτι να μου προσφέρει. Έχω και παράδειγμα ανθρώπου κοντά μου που είναι σε ανάλογη κατάσταση πολλά χρόνια νιώθοντας ευτυχισμένο και σε πληρότητα και δεν το αμφισβητώ, που νομίζω ότι με επηρεάζει. Αλλά όπως είπα ψάχνομαι, δεν έχω καταλήξει σε ρητά συμπεράσματα.
