Συγκεκριμένα για την Aphelia να πω ότι αυτό που καταλαβαίνω, με απλά λόγια, είναι ότι μας περιγράφει πώς πενθεί τις σχέσεις της. Το πένθος κι αν είναι από τις πλέον προσωπικές καταστάσεις που βιώνει ο καθένας με τον τρόπο που λειτουργεί πιο θεραπευτικά για εκείνον.Η Aphelia, κλείνεται στο καβούκι της, όπως λέει η Mitsi. Κι εγώ επίσης. Η κολλητή μου που έχασε τη μαμά της θέλει κόσμο, μιλάμε ώωωωρες, δύσκολα συγκρατεί τα δάκρυα, αφηγείται τι συνέβη. Εγώ ήθελα μόνη μου, πήγα σε ψυχολόγο, δύσκολα κλαίω και προφορικά δεν ΘΕΛΩ να αφηγούμαι, παρά μόνο σε ανθρώπους που με κάνουν να νιώθω ότι καταλαβαίνουν το βάρος, σε καράτια, αυτού που νιώθω και αυτού που βίωσα. ΘΕΛΩ να γράφω χύμα σε μια στήλη, λες και νοιάζουν κανέναν, γιατί δε μου φαίνεται απίθανο να το διαβάσουν άνθρωποι που θα επέλεγα να το πω και προφορικά και που, παρά τη μοναδικότητα του καθενός μας, αυτό το κομμάτι του Είναι μας, είναι κοινό.