Αμφιβάλλω πως για τον μέσο δυτικό το άγχος του είναι η επιβίωση. Απλώς βαφτίζουμε διαρκώς νέες ανάγκες ως επιβίωση ώστε να νιώθουμε πως δεν έχουμε εναλλακτική, όπως ακριβώς ο Μπιλ.Η ευτυχία μόνο στιγμές δεν είναι, αυτή είναι η προσέγγιση του καταθλιπτικού που τρέχει πίσω από την ευτυχία και γι' αυτό δεν τη φτάνει ποτέ, όπως δεν φτάνουμε ποτέ τη σκιά μας, το αντίθετο, είναι το πλαίσιο μέσα στο οποίο οι διάσπαρτες στιγμές αποκτούν συνοχή και νόημα.